Zarządzenie Prezydenta Miasta S. podjęte w sprawie wprowadzenia regulaminu przewozu osób i rzeczy środkami lokalnego transportu zbiorowego organizowanego, nie sposób zakwalifikować do aktów podjętych "w sprawie z zakresu administracji publicznej".

Nie budzi bowiem żadnych wątpliwości, że w obecnym stanie prawnym regulamin przewozu osób w publicznym transporcie zbiorowym ma charakter wzorca umownego w rozumieniu art. 384 i następne Kodeksu cywilnego i to niezależnie od tego, czy wydawany jest przez przewoźnika, czy też organizatora publicznego transportu drogowego.

W doktrynie wskazuje się, że wzorzec jest kwalifikowanym oświadczeniem woli, które poza zakresem konsensusu stron, określa treść stosunku prawnego. Postanowienia wzorca umowy nie są więc ze swojej istoty uzgadniane indywidualnie, ale określają treść stosunku prawnego. Postanowienia wydawanych przez przewoźnika regulaminów wiążą więc drugą stronę umowy, tak jak sama umowa przewozu. Stąd regulaminy wydawane przez przewoźników nie mają charakteru normatywnego i nie są źródłem prawa. Natomiast do regulaminu należy stosować wprost unormowania Kodeksu cywilnego.

Reasumując stwierdzić należy, że problematyka związana z regulaminem przewozu osób i rzeczy środkami lokalnego transportu zbiorowego właściwa jest prawu cywilnemu, a brak jest przepisu szczególnego, który przewidywałby kognicję sądów administracyjnych w stosunku do takiego działania organu jednostki samorządu terytorialnego. Wobec powyższego, skoro zaskarżone zarządzenie nie jest sprawą z zakresu administracji publicznej, zatem skarga w niniejszej sprawie jest niedopuszczalna.

II SA/Sz 406/16 - Postanowienie WSA w Szczecinie

Źródło: CBOSA