Starosta nie jest legitymowany do wniesienia skargi na rozstrzygnięcie organu II instancji w sytuacji, gdy wydał postanowienie w sprawie w I instancji - uznał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie.
Postanowieniem Starosta przyznał prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą "A" wynagrodzenie za usunięcie i dozór 61 pojazdów, od Skarbu Państwa – Naczelnika Urzędu Skarbowego.
Na powyższe postanowienie Naczelnik Urzędu Skarbowego wniósł zażalenie, podnosząc zarzut poprzez błędne uznanie, że Naczelnik jest zobowiązany do ponoszenia kosztów związanych z usunięciem i dozorowaniem pojazdów, podczas gdy przepis ten zobowiązuje do poniesienia wymienionych kosztów starostę.
Kolegium podzieliło stanowisko Naczelnika Urzędu Skarbowego, uznając, że organem właściwym do ustalenia i do wypłaty wynagrodzenia za usunięcie i dozór pojazdów jest Starosta R.
Na postanowienie Kolegium Starosta wniósł skargę do sądu administracyjnego. W ocenie Starosty podmiotem, który powinien ponieść koszty usunięcia i dozoru pojazdów jest Skarb Państwa, reprezentowany przez Naczelnika Urzędu Skarbowego, jako podmiot, który przejął na własność pojazdy objęte dozorem oraz uzyskał korzyść z tytułu likwidacji przedmiotu dozoru.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje
Kluczowym problemem w sprawie jest kwestia zbadania legitymacji skargowej Starosty R.
W badanej sprawie skargę do sądu wniósł Starosta R., który wydał w I instancji postanowienie o przyznaniu wynagrodzenia za usunięcie i dozór pojazdów.
W orzecznictwie sądowoadministracyjnym panuje jednolity i niekwestionowany pogląd, zgodnie z którym powierzenie organowi jednostki samorządu terytorialnego właściwości do orzekania w sprawie indywidualnej w formie decyzji administracyjnej, niezależnie od tego, czy nastąpiło to na podstawie ustawy, czy też w formie porozumienia, wyłącza możliwość dochodzenia przez tę jednostkę jej interesu prawnego w trybie postępowania sądowoadministracyjnego. W takiej sytuacji jednostka samorządu terytorialnego nie jest podmiotem uprawnionym do zaskarżenia decyzji do sądu administracyjnego.
W badanej sprawie skargę wnosi Starosta, a nie Powiat reprezentowany przez Starostę. Nie ma żadnych wątpliwości, że Starosta nie jest legitymowany do wniesienia skargi na rozstrzygnięcie organu II instancji w sytuacji, gdy wydał postanowienie w sprawie w I instancji.
Ustalenia powyższe prowadzą do wniosku, że Starosta nie miał legitymacji do wniesienia skargi na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego. Zgodnie z dominującym poglądem brak przymiotu strony, a więc uprawnienia do złożenia skargi oceniony być musi jako brak przesłanki materialnej, której skutkiem jest oddalenie skargi, a nie jej odrzucenie.
W badanej sprawie brak legitymacji skargowej Starosty jest oczywisty, wynika wyłącznie z oceny formalnej skargi dokonanej na podstawie utrwalonej linii orzeczniczej i nie wymaga zbadania meritum sprawy. W tej sytuacji kierowanie sprawy do rozpoznania na rozprawie i wydanie wyroku oddalającego skargę jest zbędne. Za właściwsze sąd uznaje odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej z innych przyczyn.
III SA/Lu 1197/15 - Postanowienie WSA w Lublinie
Źródło: CBOSA
