Pełnomocnictwa udzielonego na potrzeby konkretnej sprawy administracyjnej nie można automatycznie uznawać za dotyczące wszystkich spraw będących konsekwencją sprawy pierwotnej.

Ten oczywisty wydawałoby się wniosek od czasu do czasu warto jest przypomnieć – ze względu na popełniane przez organy administracji błędy.

W stanie faktycznym leżącym u podstaw nieprawomocnego wyroku WSA w Poznaniu z 15 lipca 2015 r., sygn. III SA/Po 1904/14 przed sądem administracyjnym toczyła się sprawa skargi na decyzję dotyczącą skierowania na badania lekarskie do Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy. W tej sprawie ustanowiony został pełnomocnik z zakresem pełnomocnictwa „we wszystkich sprawach dotyczących postępowania w sprawie skierowania na badania lekarskie do Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy, w tym we wszystkich rodzajach postępowań, przed wszystkimi sądami, w tym także w sprawie skargi do WSA oraz skargi kasacyjnej przed NSA oraz przed wszystkimi organami administracji publicznej i innymi podmiotami w zakresie, w jakim okaże się to niezbędne dla wykonania pełnomocnictwa, a w szczególności do reprezentowania w toku postępowania egzekucyjnego”.

Przy tak zakreślonym zakresie pełnomocnictwa starosta całość korespondencji dotyczącej postępowania w sprawie zatrzymania prawa jazdy ze względu na nieprzedstawienie w wymaganym terminie orzeczenia lekarskiego o istnieniu lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami kierował nie bezpośrednio do strony, lecz do pełnomocnika.

Zarówno organ II instancji, jak i sąd administracyjny dopatrzyły się w tym doręczenia pism procesowych podmiotowi nieuprawnionemu, a tym samym pozbawienia strony możliwości udziału w postępowaniu.