Art. 38 ust. 1 ustawy o drogach publicznych dotyczy obiektów budowlanych i urządzeń, które były zlokalizowane w pasie drogowym w dniu wejścia w życie tej ustawy (ustawa z dnia 21 marca 1985 r.; data wejścia w życie: 1 października 1985 r., art. 53 u.d.p.), bądź znalazły się w pasie drogowym w wyniku późniejszych zmian dotyczących samego pasa drogowego. Zawiera on więc swego rodzaju ustawowe, nielimitowane czasowo zezwolenie zajmowania pasa drogowego przez obiekty w nim opisane, nieobciążone opłatami za czasowe zajęcie pasa drogowego, przewidzianymi w tej ustawie. Wyrok WSA w Łodzi z 12 listopada 2013 r. sygn. III SA/Łd 752/13. Uwaga ! Wyrok jest nieprawomocny.

Jeżeli ogrodzenie w pasie drogowym zostało wybudowane przez skarżącego w 2004 r., w miejsce dawnego ogrodzenia, to ogrodzenie to nie było zlokalizowane w pasie drogowym w dniu wejścia w życie ustawy o drogach publicznych. W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przyjmuje się, że lokalizacja jakiejkolwiek inwestycji w pasie drogowym, która nie jest związana z gospodarką drogową i obsługą ruchu drogowego bez zgody i to bezwarunkowej właściwego zarządu dróg jest niedopuszczalna (por. wyrok NSA z dnia 25 lutego 1999 r., sygn. IV SA 420/97 - niepublikowany). Stanowisko zajęte w tym wyroku zasługuje na pełną aprobatę także w aktualnym stanie prawnym, ponieważ ustawodawca nadając nowe brzmienie przepisowi art. 39 ust. 3 ustawy o drogach publicznych dopuścił możliwość umieszczania obiektów budowlanych i urządzeń niezwiązanych z zarządzaniem drogami i potrzebami ruchu drogowego wymagających zajęcia pasa drogowego wyłącznie na podstawie zezwolenia zarządcy drogi oraz nadał zezwoleniu w tym przedmiocie obligatoryjną formę decyzji administracyjnej (art. 39 ust. 3 ustawy o drogach publicznych).

Źródło: CBOSA