Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 12 marca 2012 roku, sygn. akt II GPK 2/11 zajął stanowisko, iż sposób ujawnienia dopuszczenia się przez diagnostę naruszenia określonego w art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy – Prawo o ruchu drogowym nie ma znaczenia dla oceny możliwości zastosowania sankcji przewidzianej w tym przepisie. NSA w wyroku z 24 stycznia br., sygn. II GSK 2040/11 przypomniał, że stanowisko to jest wiążące dla wszystkich sądów administracyjnych – a zatem pośrednio również dla wszystkich organów administracji.
Sąd podkreślił, że z 269 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wynika ogólna moc wiążąca uchwał NSA. Przepis ten nie pozwala żadnemu składowi sądu administracyjnego rozstrzygnąć sprawy w sposób sprzeczny ze stanowiskiem zawartym w uchwale powiększonego składu NSA.
W rozpoznawanej przez NSA sprawie II GSK 2040/11, okolicznością bezsporną był fakt, że diagnosta wypełnił swoim działaniem przesłankę skutkującą cofnięciem mu uprawnień do wykonywania badań technicznych, o której mowa w art. 84 ust. 3 pkt 2 Prawa o ruchu drogowym – choć ustalone to zostało nie w wyniku kontroli, lecz w postępowaniu sądowym. Przepis prawa stanowiący podstawę cofnięcia uprawnień diagnoście ma charakter bezwzględnie obowiązujący, co oznacza, że stwierdzenie określonych uchybień skutkuje zastosowaniem przewidzianej w nim sankcji – nawet jeśli uprzednio diagnoście została wymierzona kara w postępowaniu karnym. Niezależnie bowiem od odpowiedzialności karnoprawnej diagnosta ponosi odpowiedzialność administracyjną w postaci cofnięcia uprawnień.
Oznacza to, że starosta powinien cofnąć diagnoście uprawnienia do prowadzenia badań technicznych pojazdów, jeżeli ten został w postępowaniu karnym skazany za przestępstwa wynikające z przeprowadzenia przez diagnostę badania technicznego niezgodnie z określonym zakresem i sposobem wykonania lub wydania przez diagnostę zaświadczenia albo dokonania wpisu do dowodu rejestracyjnego niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami.
