Kluczowe dla rozstrzygnięcia tytułowego pytania jest ustalenie, czy na danym terenie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego.

Rozstrzygnięcie tej kwestii determinuje zastosowanie przez organ właściwych przepisów prawa materialnego.

W sytuacji bowiem, kiedy plan miejscowy na terenie objętym inwestycją nie obowiązuje, zastosowanie znajduje art. 115 ustawy - Prawo ochrony środowiska (p.o.ś.), zgodnie z którym w razie braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oceny, czy teren należy do rodzajów terenów, o których mowa w art. 113 ust. 2 pkt 1, właściwe organy dokonują na podstawie faktycznego zagospodarowania i wykorzystywania tego i sąsiednich terenów. W tym przypadku przepis art. 114 ust. 2 stosuje się odpowiednio.

Tak więc, w sytuacji w której plan miejscowy obowiązuje, niedopuszczalne jest stosowanie art. 115 p.o.ś. Tylko wówczas, tzn. przy braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jeżeli teren może być zaliczony do kilku rodzajów terenu, zastosowanie znajduje art. 114 ust. 2 p.o.ś., który uznaje, że dopuszczalne poziomy hałasu powinny być ustalone jak dla przeważającego rodzaju terenu.

Jak wskazał WSA w Kielcach w wyroku z dnia 25 czerwca 2020 r. II SA/Ke 1150/19: "W art. 114 ust. 1 p.o.ś. zobowiązano zatem organy wprowadzające miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego do uwzględnienia w tym procesie różnych funkcji zagospodarowania terenu, a więc również dopuszczalnych norm natężenia hałasu. Skoro zaś adresatem art. 114 ust. 1 p.o.ś. są organy planistyczne, to również regulacja zawarta w ust. 2 tego przepisu skierowana jest do tych organów. Jej zastosowanie w sprawach indywidualnych wynika jedynie z odesłania zawartego w art. 115 p.o.ś. i co za tym idzie ograniczone jest tylko do sytuacji wskazanych w tym przepisie, to jest gdy dla danego terenu brak jest miejscowego planu zagospodarowania terenu"."

Źródło: orzeczenia.nsa.gov.pl orzeczenie nieprawomocne