Grunt przeznaczony pod drogę prywatną nie podlega wyłączeniu na podstawie art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych – orzekł WSA w Gdańsku.
W omawianej sprawie skarżący kwestionował zobowiązanie pieniężne ustalone przez wójta gminy. Podatnik argumentował, że opodatkowany grunt jest przeznaczony w ewidencji gruntów i budynków jako droga, stanowi publiczny ciąg pieszo-jezdny, wobec czego – jego zdaniem – nie podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.
W toku postępowania ustalono, że skarżący jest właścicielem działek gruntu, jednakże nie stanowią one dróg publicznych w rozumieniu ustawy o drogach publicznych (udp).
WSA wskazał, że definicja drogi zawarta w udp składa się z dwóch elementów – materialnego dotyczącego ogólnej dostępności drogi i elementu formalnego – zaliczenia drogi do jednej z przewidzianych w ustawie kategorii dróg. Z mocy art. 2a udp, drogi publiczne to drogi stanowiące własność Skarbu Państwa lub samorządu województwa, powiatu lub gminy. Droga należąca do skarżącego nie stanowi drogi publicznej w rozumieniu ustawy, a jest drogą należącą do osoby fizycznej i niezaliczoną do kategorii drogi gminnej.
Sąd nie podzielił stanowiska podatnika, który twierdził, że ogólna dostępność przeznaczenia jego działek na publiczny ciąg pieszo-jezdny, powoduje że nie podlegają one opodatkowaniu. W art. 2 ust. 1 udp rozróżniono 4 kategorie dróg publicznych, dzieląc je według kryterium funkcji, jaką droga pełni w sieci dróg publicznych. Przepisy art. 5 do art. 7 udp wskazują, jakie drogi zaliczane są do poszczególnych kategorii dróg i określają procedurę ich zaliczania do danej kategorii dróg. W przypadku dróg gminnych, zaliczenie do tej kategorii drogi następuje w drodze uchwały rady gminy po zasięgnięciu opinii właściwego zarządu powiatu (art. 7 ust. 2 udp).
Reasumując, grunt przeznaczony pod drogę prywatną podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości zgodnie z ustawą o podatkach i opłatach lokalnych.
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 18.05.2022 r., sygn. I SA/Gd 1174/21, orzeczenie nieprawomocne
Źródło: CBOSA
