Zgodnie z art. 87 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, obowiązujące w dniu wejścia w życie tej ustawy miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego uchwalone przed dniem 1 stycznia 1995 r. zachowywały moc do czasu uchwalenia nowych planów, jednak nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2003 roku. Natomiast ust. 1 tego artykułu stanowi, że studia uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin oraz plany miejscowe uchwalone po dniu 1 stycznia 1995 r. zachowują moc. Tym samym powstaje pytanie o to, co z planami przyjętymi przed, a zmienionymi po dniu 1 stycznia 1995 roku? Na ten temat miał okazję wypowiedzieć się ostatnio WSA w Gorzowie Wielkopolskim.
Jak wskazał Sąd wydając rozstrzygnięcie, w sprawie bezsporne było, bowiem w orzecznictwie sądów administracyjnych dominuje w tym zakresie jednolity pogląd, że art. 87 ust. 3 ustawy planistycznej stanowi swoistą kontynuację przepisów utrzymujących w mocy miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego uchwalone przed dniem 1 stycznia 1995 r. W związku z tym zdaniem WSA – pomimo braku wyraźnej regulacji w stosunku do uchwał podjętych na podstawie przepisów ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym z 1994 r. w sprawie zmiany miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, uchwalonych przed dniem 1 stycznia 1995 r. – przyjąć należy, że zachowują one moc obowiązującą, jeśli mają na tyle samodzielny charakter, iż mogą w zakresie objętym nowelizacją w sposób zupełny określać przeznaczenie i sposób zagospodarowania terenu.
Spór w przedmiotowej sprawie dotyczył natomiast tego, czy uregulowania miejscowego planu mają samodzielny charakter, stanowią zamkniętą całość i w sposób zupełny określają przeznaczenie objętego nim terenu, na którym położona jest część wschodnia nieruchomości skarżącej. Uchwała dot. omawianego planu miejscowego wydana została w oparciu o przepisy ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym. Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 tej ustawy, w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego ustala się, w zależności od potrzeb, rozmaite elementy. Sąd podkreślił, że ustawodawca w ww. przepisie, w odróżnieniu od regulacji art. 15 ust. 2 obecnie obowiązującej ustawy, użył zwrotu „w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego ustala się, w zależności od potrzeb” – zatem jeżeli nie ma określonej potrzeby, organ uchwałodawczy gminy nie ma obowiązku regulowania w planie miejscowym wszystkich kwestii określonych w art. 10 ust. 1 dawnej ustawy planistycznej.
Zdaniem Wojewódzkiego Sądu SKO słusznie uznało, że uregulowania mają samodzielny charakter, stanowią zamkniętą całość i w sposób zupełny określają przeznaczenie objętego nim terenu. Albowiem – tu WSA przywołał uzasadnienie decyzji Samorządowego Kolegium – omawiany plan wyznacza m.in. obszary o czterech funkcjach, określa przeznaczenie tych terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnych funkcjach i zasadach zagospodarowania czy też np. tereny dla realizacji celów publicznych oraz linie rozgraniczające te tereny.
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 21 lutego 2019 r., II SA/Go 900/18
Źródło: CBOSA
