Pojęcie "dostępu do drogi publicznej' zdefiniowano jako "bezpośredni dostęp do tej drogi albo dostęp do niej przez drogę wewnętrzną lub przez ustanowienie odpowiedniej służebności drogowej" (art. 2 pkt 14). Co istotne prawodawca, w kontekście ustanowienia wymagania dostępu do drogi publicznej, nie posługuje się pojęciem działki inwestycyjnej czy budowlanej lecz wskazuje na potrzebę skomunikowania z drogą publiczną terenu. Logiczne, że chodzi o teren realizacji inwestycji.

Nawet, gdy inwestor we wniosku zakreślił jako teren inwestycji całą działkę ewidencyjną, orzekanie w przedmiocie warunków zabudowy może dotyczyć wyłącznie tego jej fragmentu gdzie plan nie obowiązuje, co wynika m.in. z art. 59 ust. 1 u.p.z.p. (...) Gdy wnioskiem objęto także tereny, dla których obowiązuje plan miejscowy, to - po ustaleniu tej okoliczności - postępowanie w danym zakresie należy umorzyć, jako bezprzedmiotowe, w myśl art. 105 § 1 k.p.a. Użyte w definicji art. 2 pkt 14 u.p.z.p. pojęcie "dostępu" należy rozumieć jako realną możliwość skomunikowania terenu inwestycji, z uwzględnieniem wszystkich istniejących uwarunkowań - także prawnych. Odmienne rozumienie wskazanej definicji otwierałoby możliwość obejścia prawa, stanowionego na szczeblu lokalnym - obowiązującego na dzień orzekania przez organy - aktu prawa miejscowego, jakim jest miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 stycznia 2017 r. IV SA/Wa 2374/16

Źródło: CBOSA