Wojewódzki Sąd Administracyjny uchylił decyzję Wojewody, który utrzymał w mocy wcześniejsze rozstrzygnięcie Starosty odmawiające przyznania prawa do zasiłku dla bezrobotnych. Sprawa dotyczyła mężczyzny, który po ukończeniu 60. roku życia prowadził działalność gospodarczą i opłacał składki na ubezpieczenia społeczne w wysokości niższej od minimalnego wynagrodzenia.

Organy administracji uznały, że z tego powodu nie spełnia on warunków określonych w art. 71 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, który wymaga, aby składki były odprowadzane od co najmniej minimalnego wynagrodzenia.

Sąd nie zgodził się z tą interpretacją. Wskazał, że zgodnie z art. 104b ust. 2 ustawy, osoby powyżej 60 roku życia (mężczyźni) są zwolnione z obowiązku opłacania składek na Fundusz Pracy. Skoro więc obowiązek ten przestaje istnieć, to wysokość podstawy wymiaru składek nie może być podstawą odmowy przyznania zasiłku. Jak podkreślono, literalna wykładnia przepisów prowadziłaby do sytuacji, w której obywatel z mocy prawa zwolniony z opłacania składek ponosi negatywne konsekwencje tego zwolnienia.

WSA powołał się przy tym na orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego, w którym wskazano, że wysokość wynagrodzenia ma znaczenie tylko wtedy, gdy istnieje obowiązek opłacania składek na Fundusz Pracy. W przeciwnym razie brak takiego obowiązku nie może stanowić przeszkody w uzyskaniu prawa do zasiłku dla bezrobotnych.

Sąd zauważył również, że przyjęta przez organy praktyka prowadziłaby do naruszenia konstytucyjnych zasad równości i sprawiedliwości społecznej, ponieważ osoby zwolnione z obowiązku opłacania składek byłyby jednocześnie pozbawiane prawa do zasiłku.

W konsekwencji WSA uchylił obie decyzje administracyjne i zobowiązał organy do ponownego rozpatrzenia sprawy z uwzględnieniem stanowiska sądu. W ponownym postępowaniu urząd ma ocenić, czy w świetle przepisów i celu ustawy skarżącemu przysługuje prawo do zasiłku, uwzględniając fakt zwolnienia z obowiązku opłacania składek na Fundusz Pracy.

Wyrok ten ma istotne znaczenie dla praktyki organów pracy i osób prowadzących działalność gospodarczą po osiągnięciu wieku emerytalnego, ponieważ potwierdza, że zwolnienie z obowiązku opłacania składek na Fundusz Pracy nie może być powodem do odmowy przyznania świadczeń z tego funduszu.

Źródło: CBOSA