Zaświadczenie lekarskie to jeden z dowodów w sprawie o skierowanie do domu pomocy społecznej, którego treść podlega swobodnej ocenie organów orzekających. Zgodnie z art. 80 k.p.a. organ administracji publicznej ocenia na podstawie całokształtu materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona.

Organ odmówił skierowania skarżącej do domu pomocy społecznej. Punktem spornym była m.in. ocena zaświadczenia lekarskiego przedłożonego przez skarżącą. Odnosząc się do okoliczności sprawy sąd zwrócił uwagę, że wyrażone w zaświadczeniu przez lekarza specjalistę chorób wewnętrznych stanowisko jest niespójne z danymi zawartymi w tym zaświadczeniu i pozostałymi zgromadzonymi dowodami, w tym z zaświadczeniem wydanym przez tego samego lekarza zaledwie miesiąc wcześniej, w którym wyraźnie stwierdził, że skarżąca nie wymaga stałej całodobowej opieki. Oba zaświadczenia zawierają identyczne opisy, tylko w wystawionym miesiąc wcześniej lekarz nie zaznaczył, że skarżąca wymaga stale całodobowej opieki. Natomiast w kolejnym lekarz zaznaczył, że tak. Niezrozumiałe jest jednak na jakiej podstawie lekarz doszedł do takiego wniosku i zmienił stanowisko, skoro sam podał, że skarżąca porusza się samodzielnie, przyjmuje pokarmy samodzielnie. Nie stwierdził po stronie skarżącej żadnych ograniczeń w myciu się, ubieraniu, załatwianiu czynności fizjologicznych. Nie stwierdził też, aby skarżąca potrzebowała jakichkolwiek zabiegów pielęgnacyjnych w ciągu dnia. Wskazał, że skarżąca wymaga okresowej rehabilitacji w celu zmniejszenia dolegliwości bólowych i poprawy zakresu ruchów w stawach. Ostatecznie sąd skargę oddalił.

Wyrok WSA w Olsztynie z 1 marca 2022 r. sygn. II SA/Ol 868/21

Źródło: CBOSA