Chociaż zasadą jest, że dla osób ubiegających się o świadczenia z pomocy społecznej, właściwą jest gmina miejsca zamieszkania, niemniej jednak, w przypadku osoby bezdomnej,, gminą właściwą miejscowo do udzielenia pomocy jest gmina ostatniego zameldowania tej osoby na pobyt stały. Indywidualne przypadki wskazują jednak, że organy często mają problem czy daną osobę zakwalifikować jako osobę bezdomną. 

W sprawie tej niejednokrotnie wypowiadał się Naczelny Sąd Administracyjny. W niedawno wydanym orzeczeniu (postanowienie NSA z 12 sierpnia 2014 r. I OW 81/14) wskazano, że zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, lokalem jest lokal służący do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych a także lokal będący pracownią służącą twórcy do prowadzenia działalności w dziedzinie kultury i sztuki, chociaż nie jest nim pomieszczenie przeznaczone do krótkotrwałego pobytu osób, w szczególności znajdujące się w budynkach internatów, burs, pensjonatów, hoteli, domów wypoczynkowych lub w innych budynkach służących do celów turystycznych lub wypoczynkowych. Trudno uznać wieloosobową salę w hostelu dla bezdomnych, prowadzony przez Stowarzyszenie określające się jako organizacja chrześcijańska powołana do walki z bezdomnością, za lokal mieszkalny - w rozumieniu w/w ustawy dnia 21 czerwca 2001. W rezultacie, chociaż strona od kilku lat przebywa w danej gminie, ale pobyt jego w tym mieście opiera się na korzystaniu z noclegowni dla bezdomnych, brak jest w ogóle podstaw do analizowania przesłanki, dotyczącej jego zamiaru pobytu (animus), o której mowa w art. 25 k.c. Definicja osoby bezdomnej, zawarta w art. 6 pkt 8 ustawy o pomocy społecznej, nakazuje bowiem w takim przypadku traktować zainteresowanego jako tego rodzaju osobę.

Źródło: CBOSA