Zgodnie z art. 102 ust 1 ustawy o pomocy społecznej świadczenia z pomocy społecznej są udzielane na wniosek osoby zainteresowanej, jej przedstawiciela ustawowego albo innej osoby, za zgodą osoby zainteresowanej lub jej przedstawiciela ustawowego. Ciekawą wykładnię powołanego przepisu zastosował WSA w Gliwicach (wyrok z 8 lipca 2014 r. w sprawie IV SA/Gl 1021/13). Sąd decydując o legitymacji do wniesienia odwołania od decyzji przez inną osobą niż zainteresowana otrzymaniem pomocy, opowiedział się za szeroką interpretacją tego przepisu.
Sąd zwrócił uwagę na stanowisko piśmiennictwa prawniczego, w którym jako odmienność, która występuje w pomocy społecznej, wskazuje się możliwość wszczęcia postępowania administracyjnego na wniosek innej osoby (art. 102 ustawy o pomocy społecznej). W przypadku złożenia wniosku o wszczęcie postępowania administracyjnego przez inną osobę, ustawa nakazuje uzyskanie zgody osoby zainteresowanej lub jej przedstawiciela ustawowego. Jako bliżej nieokreślone traktuje się, kiedy i w jakiej formie zainteresowana osoba winna wyrazić zgodę na przyznanie świadczenia. Wyrażenie zgody na przeprowadzenie wywiadu środowiskowego niezbędnego w przypadku wszystkich świadczeń pomocy społecznej może być formą takiej zgody na udzielenie świadczenia (por. Stanisław Nitecki. Wszczęcie postępowania, Prawo do pomocy społecznej w polskim systemie prawnym). Zdaniem Sądu tak odformalizowane działanie "innej osoby" w imieniu zainteresowanego dotyczyć powinno całości postępowania prowadzonego z jej wniosku, obejmując również postępowanie odwoławcze. Sformułowanie "mogą być udzielane" nie zamyka się bowiem jedynie na wszczęciu tego postępowania. W tym również przypadku nie można zatem mówić o oczywistości braku legitymacji do wniesienia odwołania.
Sąd wskazał, że organy powinny wyjaśnić jaką rolę pełniła osoba wnosząca odwołanie w kontekście art. 102 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej.
