Przepis art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym określa, że organizowanie publicznego transportu zbiorowego polega w szczególności na określaniu przystanków komunikacyjnych i dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, udostępnionych dla operatorów i przewoźników oraz warunków i zasad korzystania z tych obiektów.

Z kolei art. 15 ust. 2 powołanej ustawy stanowi, iż określenie przystanków komunikacyjnych i dworców oraz warunków i zasad korzystania, o których mowa w ust. 1 pkt 6, następuje w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego.

Rada gminy lub powiatu może więc działając w oparciu o wskazane podstawy różnicować pod względem podmiotowym dostępność przystanków komunikacyjnych i dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego.

W przytoczonym przepisie ustawodawca wyposaża bowiem radę w kompetencje do określenia dostępności przystanków. Innymi słowy, rada ma uprawnienie do ustalania, które przystanki komunikacyjne zostają przeznaczone do korzystania w ramach publicznego transportu zbiorowego, a które nie zostają udostępnione. Prowadzący transport może kształtować rozkład jazdy na podstawie przystanków udostępnionych przez właściciela lub zarządcę, co potwierdza art. 46 ust. 1 pkt 4 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym. Ta kompetencja organizatora transportu zbiorowego nakazuje wykluczyć przystanki komunikacyjne z kategorii mienia publicznego udostępnianego wszystkim zainteresowanym na podstawie ustawy. O tym udostępnieniu decyduje na poziomie lokalnym organ jednostki samorządowej (zob. wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 20 grudnia 2012r. sygn. akt II SA/Rz 980/12 oraz wyrok NSA z dnia 20 maja 2014r. sygn. akt II GSK 518/13).

Źródło: Publiczny transport zbiorowy w pytaniach i odpowiedziach, M. Król, ZPP, Warszawa 2015