Samo zatrudnienie w urzędzie wojewódzkim czy starostwie nie wypełnia wymogu pracy w publicznych służbach zatrudnienia, bo chodzi o pracę związaną ze stosowaniem przepisów z zakresu przedmiotowego ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Wyrok NSA z 7 lutego 2013 r.  I OSK 1278/12.

W uzasadnieniu do wyroku wskazano, że powyższe jednoznacznie wynika z brzmienia art. 6 ust. 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, który określając organy publicznych służb zatrudnienia zalicza do nich m.in. urzędy wojewódzkie, ale tylko gdy realizują one zadania określone ustawą. W art. 6 ust. 1 ustawa ta zawiera wyczerpujące wyliczenie instytucji rynku pracy realizujących zadania określone w ustawie. Przepis art. 6 ust. 2 precyzuje pojęcie "publicznych służb zatrudnienia".

Przepis art. 113 ust. 1 ustawy uprawnia wojewodę do przekazania w wyniku przeprowadzonych czynności jednostce kontrolowanej zaleceń, pouczeń oraz zgłoszenia uwag i wniosków. Analiza przepisu art. 111 ustawy wiedzie do konkluzji o możliwości szerokiego prowadzenia postępowania dowodowego, z wykorzystaniem wielu środków dowodowych.  Przepis art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy upoważnia wojewodę do sprawowania nadzoru nad realizacją zadań wykonywanych przez sprecyzowane tamże podmioty w zakresie spełniania wymogów kwalifikacyjnych określonych dla dyrektorów i pracowników urzędów pracy. 

Sąd wskazał, że obawy starosty co do niewykonalności zaleceń z powodu niemożności przeprowadzenia konkursu na stanowisko obsadzone i braku podstaw ku temu na gruncie prawa pracy, nie mogą prowadzić do wyłączenia nadzoru wojewody i skutkować odstąpieniem od wydania zaleceń, gdyż byłoby to równoznaczne z akceptacją nielegalnych działań jednostki kontrolowanej. Zresztą przyznana samodzielność powiatom nie chroni takich działań. Sposób realizacji zaleceń pozostaje w gestii starosty, który winien to uczynić w zgodzie z prawem.

Źródło: CBOSA