Tylko rada powiatu może powołać i odwołać skarbnika powiatu, z tym jednak zastrzeżeniem, że wniosek w tej sprawie może złożyć wyłącznie starosta. Uchwała podjęta przez radę z własnej inicjatywy, a więc z pominięciem wniosku starosty, jako sprzeczna z prawem, jest uchwałą nieważną (art. 79 ust. 1 u.s.p. zdanie pierwsze). Fakt, iż ustawodawca nie powtarza tego wymogu w treści art. 5 ust. 3 ustawy o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej, nie oznacza, że w takim przypadku rada powiatu jest uprawniona do odwołania skarbnika z własnej inicjatywy, z pominięciem wniosku starosty. Tak wynika z wyroku WSA w Olsztynie z 21 maja 2013 r. sygn. I SA/Ol 263/13.
Sąd wskazał, że nie można pominąć szczególnej pozycji skarbnika, jaką osoba ta zajmuje w strukturze starostwa, na co wskazuje chociażby sposób nawiązywania z nim stosunku pracy oraz fakt, że skarbnik jest jednocześnie głównym księgowym budżetu powiatu. Od osoby powołanej na stanowisko skarbnika w dużej mierze zależy prawidłowe funkcjonowanie jednostki samorządu terytorialnego. Ze względu na tę szczególną pozycję skarbnika, jego odwołanie bez wiedzy (wniosku) starosty, jest niedopuszczalne. Jego odwołanie bez względu na to z jakiej przyczyny to następuje, powinno się odbyć na wniosek starosty. Fakt, iż ustawodawca nie powtarza tego wymogu w treści art. 5 ust. 3 ustawy o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej, nie oznacza, że w takim przypadku rada powiatu jest uprawniona do odwołania skarbnika z własnej incjatywy, z pominięciem wnioksu starosty. Sądowi znany jest pogląd przeciwny, wyrażony w doktrynie (Anna Wierzbica, "Przepisy antykorupcyjne w administracji publicznej" Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis 2010 ; Anna Wierzbica "Pozycja prawna skarbnika jednostki samorządu terytorialnego" - Finanse Komunalne 2008/4-5/18), którego jednak Wojewódzki Sąd Administracyjny w składzie rozpoznajacym niniejszą sprawę, nie podzielił. Zgodnie z dyrektywą interpretacyjną wykładni systemowej, nie należy interpretować przepisów tak aby były one sprzeczne z innymi przepisami. Stosownie do art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych (Dz. U. z 2008 r. Nr 223. poz. 1458 ze zm.) skarbnik powiatu jest pracownikiem samorządowym zatrudnionym na podstawie powołania. Zarówno zakres obowiązków jak i odpowiedzialność spoczywająca na osobie pełniącej tę funkcję powodują, że jest to pracownik samorządowy o szczególnym statusie. Skoro, zgodnie z art. 5 ust. 6 ustawy o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej, odwołanie skarbnika powiatu w trybie art. 5 ust. 3 jest równoznaczne z rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia, to tym bardziej nieuzasadnione byłoby dopuszczenie do odwołania skarbnika przez radę bez wniosku starosty, który w stosunku do skarbnika wykonuje czynności z zakresu prawa pracy.
Sąd analizując również przepisy ustawy o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne wskazał, że dla legislatora prawnie relewantny jest jedynie fakt prowadzenia zabronionej aktywności gospodarczej w okresie zajmowania stanowiska lub pełnienia funkcji publicznej. W okolicznościach rozpoznawanej sprawy trudno jednak mówić o krótkotrwałym prowadzeniu przez skarżącego zabronionej działalności. Z akt sprawy wynika, że skarżący zrzekł się funkcji członka zarządu stowarzyszenia jeszcze tego samego dnia, w którym zaocznie został wybrany. Natomiast w aktach tych nie ma żadnych danych o tym, czy zakazana ustawą działalność była przez niego faktycznie prowadzona. O tym, że działalność jest prowadzona nie świadczy sam fakt, że skarżący dotychczas figuruje w KRS jako członek zarządu, ponieważ wpis ten ma charakter deklaratoryjny. Ponadto, aby można było stwierdzić, że zaszła przesłanka do odwołania skarżącego ze stanowiska Skarbnika Powiatu konieczne było wykazanie, że miało miejsce realne prowadzenie przez stowarzyszenie działalności gospodarczej i zarządzanie nią przez skarżącego. Tymczasem strona przeciwna powołała się tylko na statutowy zapis dopuszczający możliwość prowadzenia przez stowarzyszenie działalności gospodarczej, lecz nie dokonano żadnych ustaleń faktycznych, czy działalność taka rzeczywiście była prowadzona przez stowarzyszenie oraz, czy skarżący taką działalnością zarządzał.
Orzeczenie jest nieprawomocne.
Źródło: Orzecznictwo NSA
