Usługi telemedycyny, świadczone za pośrednictwem internetu są w istocie udzielaniem porad, wykładów, stanowią wskazówki co do sposobu wykonywania ćwiczeń, ich oceny i monitorowania, konsultacje w zakresie edukacji zdrowotnej. Tych działań nie można uznać za opiekę medyczną. Usługa w zakresie opieki medycznej wymaga przynajmniej, co wynika nawet z zasad doświadczenia, rzetelnego ustalenia, czy jest konieczna dla osiągnięcia zamierzonego celu. Niezbędna jest więc możliwość oceny stanu zdrowia pacjenta w celu postawienia prawidłowej diagnozy oraz zaordynowania odpowiedniego, dostosowanego do wymogów konkretnej osoby postępowania terapeutycznego. Wyrok WSA w Krakowie z 23 czerwca 2015 r. sygn. I SA/Kr 721/15. Wyrok jest nieprawomocny.

Orzeczenie zapadło w następującym stanie faktycznym: wnioskodawca (podmiot leczniczy) zamierzał rozpocząć odpłatne świadczenie usług telemedycyny w zakresie: e-rehabilitacji, e-szkoły rodzenia, e-pielęgniarki, e-położnej, e-lekarza, e-psychologa, e-logopedy, e-psychiatry. Przykładowo w zakresie e-rehabilitacji działalność polegać miała na świadczeniu usług rehabilitacji pacjenta za pośrednictwem elektronicznych środków komunikacji na odległość. Usługi e-rehabilitacji swoim zakresem miały być zbieżne z usługami rehabilitacji świadczonymi w tradycyjny sposób z tym, że byłyby one świadczone za pośrednictwem elektronicznych środków komunikacji na odległość, w formie videkonferencji z wyłączeniem osobistego, fizycznego kontaktu z pacjentem.
Organ (Dyrektor Izby Skarbowej działający w imieniu Ministra Finansów) uznał, że usługi, które zamierza świadczyć wnioskodawca za pośrednictwem elektronicznych środków komunikacji na odległość zdaniem organu, nie noszą znamion usług w zakresie opieki medycznej, o której mowa w art. 43 ust. 1 pkt 18 ustawy. Sąd przychylił się do tej oceny.

Źródło: CBOSA