WSA w Warszawie w wyroku z dnia 22 marca 2017 r., sygn. akt: VII SA/Wa 897/16 wypowiedział się w sprawie ustalenia należności z tytułu dozoru i przechowywania na parkingu pojazdów usuniętych z drogi.

Zgodnie z regulacją art. 102 § 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, organ egzekucyjny przyzna, na żądanie dozorcy, zwrot koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenie za dozór, chyba że dozorcą jest jedna z osób wymienionych w art. 101 § 1 ustawy.

Powołany przepis przewiduje zatem dwa odrębne rodzaje należności przysługujących dozorcy: zwrot koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru i wynagrodzenie za dozór.

Sąd wskazał, że zwrot koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru - winien być utożsamiany z rzeczywistymi wydatkami poniesionymi przez dozorcę w związku z wykonywaniem dozoru. Dozorca nie tylko powinien wskazać konieczne wydatki poniesione na dozór konkretnego pojazdu, ale musi również przedstawić sposób obliczenia tych kwot. Dopiero wtedy, gdy dozorca zgłaszający roszczenie z tytułu zwrotu wydatków koniecznych nie przedstawi żadnych dowodów i wyliczeń dotyczących wydatków poniesionych na dozór konkretnego pojazdu, konieczne jest ich ustalenie przez organ z urzędu w drodze możliwych do przeprowadzenia dowodów.

W odniesieniu do wynagrodzenia za dozór, art. 102 § 2 ustawy nie określa kryteriów ustalania jego wysokości, co powoduje, że należy w tym zakresie stosować odpowiednio (subsydiarnie) przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące umowy przechowania. Zgodnie z art. 836 k.c., jeżeli wysokość wynagrodzenia za przechowanie nie jest określona w umowie albo w taryfie, przechowawcy należy się wynagrodzenie przyjęte w danych stosunkach.