Obowiązek dewolucji z art. 150 § 2 k.p.a. wymaga zaistnienia związku pomiędzy którąkolwiek z przesłanek wznowienia postępowania a działaniem lub zaniechaniem organu wymienionego w § 1 art. 150 k.p.a. Pojęcie "działalności", zawarte w art. 150 § 2 k.p.a. obejmuje bowiem tylko takie działanie lub zaniechanie organu, które doprowadziło do zaistnienia którejkolwiek z przesłanek wznowienia postępowania określonej w k.p.a. Natomiast przepis art. 150 § 2 k.p.a. nie wymaga, by działanie lub zaniechanie organu miało charakter kwalifikowany, w szczególności zawiniony – tak brzmi teza wyroku WSA w Gdańsku z dnia 25 lipca 2018 r., sygn. akt: II SA/Gd 291/18.

Sąd wskazał, że zgodnie z art. 150 § 1 k.p.a. organem administracji publicznej właściwym w sprawach wymienionych w art. 149 jest organ, który wydał w sprawie decyzję w ostatniej instancji.  Jedynie, gdy przyczyną wznowienia postępowania jest działalność ww. organu, o wznowieniu postępowania rozstrzyga organ wyższego stopnia, który równocześnie wyznacza organ właściwy do przeprowadzenia postępowania w sprawach wymienionych w art. 149 § 2 k.p.a. (art. 150 § 2 k.p.a.). Celem dewolucji kompetencji, o której stanowi art. 150 § 2 k.p.a., jest uniknięcie przypadków, w których organ winien popełnienia wad skutkujących wznowieniem postępowania byłby niejako "sędzią" we własnej sprawie. Przepis art. 150 § 2 k.p.a. wiąże pojęcie "działalności organu" z przyczyną wznowienia, przy czym nie zawiera dodatkowej kwalifikacji czynności organu ani też ograniczenia którejkolwiek z przesłanek wymienionych w art. 145 § 1 pkt 1 do 8 k.p.a.