Pacjenci z innych państw członkowskich UE, którzy korzystają w Polsce z transgranicznej opieki zdrowotnej, są traktowani jak osoby leczące się komercyjnie. To oznacza, że krajowi świadczeniodawcy (czyli placówki medyczne – m.in. szpitale i przychodnie) mogą pobierać od nich opłaty za udzielone świadczenia zdrowotne. Nie są jednak zobowiązani do udzielania im świadczeń według kolejności zgłoszenia.

Odpłatne przyjęcie pacjenta z zagranicy w ramach transgranicznej opieki zdrowotnej przez polskiego świadczeniodawcę posiadającego umowę z NFZ jest możliwe, jeżeli nie utrudni to dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej polskim pacjentom.

Inaczej jest w przypadku zagranicznych pacjentów, którzy korzystają ze świadczeń zgodnie z przepisami rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego. Dotyczy to  między innymi posiadaczy Europejskiej Karty Ubezpieczenia Zdrowotnego wydanej w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, na Islandii, w Lichtensteinie, Norwegii czy Szwajcarii. Są oni traktowani tak samo jak polscy pacjenci, posiadający prawo do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

Więcej o opiece zdrowotnej na podstawie EKUZ można znaleźć TUTAJ.

Natomiast więcej na temat finansowania leczenia cudzoziemców w Polsce TUTAJ.

Źródło: MZ