Pomoc społeczna i przyznawane w jej ramach świadczenia nie mogą być przeznaczane na spłatę zadłużeń, nawet tych, które zaciągnięte zostały na zaspokojenie potrzeb zgodnych z celami pomocy społecznej.

Celem pomocy społecznej, zgodnie z treścią art. 3 ust. 4 ustawy o pomocy społecznej, nie jest pokrywanie zobowiązań cywilnoprawnych.

Przepis art. 39 ust. 1 ustawy wyklucza możliwość przyznania zasiłku celowego na wskazaną potrzebę, ponieważ spłata pożyczek nie mieści się w pojęciu niezbędnej potrzeby życiowej, wymagającej zaspokojenia, o której mowa w tym przepisie.

Należy zważyć, iż art. 39 ust. 2 ustawy zawiera tylko przykładowy katalog tzw. "niezbędnych potrzeb życiowych", jednak charakter i rodzaj wskazanych celów pozwala na przyjęcie, iż chodzi o zapewnienie potrzeb podstawowych, bieżących, pilnych, aktualnych, związanych z codziennym funkcjonowaniem każdego człowieka. Konieczność spłaty zaciągniętych zobowiązań nie posiada takiego charakteru.

Przeto należy wyrazić pogląd, że jakakolwiek spłata zobowiązań cywilnoprawnych nie mieści się w celach pomocy społecznej. Mając na względzie normy wskazujące im zadania, cele i kryteria działania podnieść należy, że świadczenia wypłacane przez organy pomocowe mają stanowić pomoc dla danej osoby w ponoszeniu niezbędnych ciężarów, nie zaś doprowadzić do całkowitego przejęcia ich ponoszenia przez system pomocy społecznej. Nadto, że mają one obowiązek gospodarować w taki sposób posiadanymi środkami, aby były w stanie pomóc wszystkim potrzebującym. Pomoc społeczna ma na celu przezwyciężenie sytuacji osób, które przy wykorzystaniu własnych zasobów majątkowych nie są w stanie bez tej pomocy sytuacji tej zmienić.

Źródło: Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 14 czerwca 2012 r., IV SA/Gl 1140/11