Kwestię zatwierdzania stałej organizacji ruchu regulują przepisy ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym oraz przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 23 września 200 r. w sprawie szczegółowych warunków zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzaniem.

Uregulowania zawarte w art. 10 Prawa o ruchu drogowym wskazuje organy zarządzające ruchem na drogach oraz wykonujące nadzór nad zarządzaniem tym ruchem. Przepis ten w ust. 5 określa, że starosta zarządza ruchem na drogach powiatowych i gminnych, z zastrzeżeniem ust. 6.

Drogami krajowymi, wojewódzkimi, powiatowymi i gminnymi są drogi publiczne określone zgodnie z przepisami o drogach publicznych (art. 10 ust. 9 ww. ustawy Prawo o ruchu drogowym).

W art. 10 ust. 12 ustawy Prawo o ruchu drogowym przewidziano, że minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych i Ministrem Obrony Narodowej, uwzględniając w szczególności:

1. konieczność zapewnienia bezpieczeństwa wszystkim uczestnikom ruchu drogowego,
2. potrzebę efektywnego wykorzystania dróg publicznych,
3. potrzeby społeczności lokalnej, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzaniem

Na podstawie powyższego upoważnienia ustawowego wydano rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 23 września 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzaniem.

Przepis § 5 ust. 1 rozporządzenia określa wymogi projektu organizacji ruchu drogowego.

W myśl § 6 ust. 1 wymienionego rozporządzenia organizację ruchu zatwierdza, na podstawie złożonego projektu organizacji ruchu, organ zarządzający ruchem albo podmiot zarządzający drogą wewnętrzną właściwy dla danej drogi.

Zgodnie z treścią § 8 ust. 2 rozporządzenia po rozpatrzeniu złożonego projektu organizacji ruchu organ zarządzający ruchem może:

1. zatwierdzić organizację ruchu w całości lub w części:
   a) bez zmian,
   b) po wprowadzeniu zmian lub wpisaniu uwag dotyczących wdrożenia organizacji ruchu;
2. odesłać projekt w celu wprowadzenia poprawek;
3. odrzucić projekt.

W myśl § 8 ust. 5 rozporządzenia organ zarządzający ruchem odrzuca projekt organizacji ruchu w przypadku stwierdzenia:

1. że projektowana organizacja ruchu zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego;
2. niezgodności projektu z przepisami dotyczącymi warunków umieszczania na drogach znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego.

Zgodnie z treścią § 8 ust. 6 rozporządzenia organ zarządzający ruchem może odrzucić projekt organizacji ruchu w przypadku stwierdzenia:

1. niezgodności projektowanej organizacji ruchu z założeniami polityki transportowej lub potrzebami społeczności lokalnej;
2. nieefektywności projektowanej organizacji ruchu.

Z wymienionych przepisów wynika, że organ uprawniony do zatwierdzenia proponowanej stałej organizacji ruchu (starosta) powinien w pierwszej kolejności zbadać przedłożony przez dany podmiot projekt pod kątem spełnienia wymogów określonych w § 5 rozporządzenia oraz ocenić, czy nie zachodzą przesłanki do jego odrzucenia z § 8 ust. 5 i 6 rozporządzenia, a dopiero po wykluczeniu okoliczności uzasadniających odrzucenie, w następnej kolejności może zadecydować o zatwierdzeniu projektu na podstawie art. 10 ust. 5 ustawy. Inaczej mówiąc, projekt stałej organizacji ruchu powinien zostać przeanalizowany i oceniony w sposób wszechstronny.

Nie ulega wątpliwości, że odrzucenie projektu organizacji ruchu drogowego wymaga uzasadnienia i wykazania przesłanek określonych w § 8 ust. 5 rozporządzenia z 23 września 2003 r.

Wyrok WSA w Łodzi z dnia 19 lutego 2020 r.