Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu uchylił decyzję Wojewody Opolskiego uchylającą decyzję ZRID, przekazującą sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji. Warto zwrócić uwagę na uzasadnienie tego wyroku, z którego wynikają błędy popełnione przez Wojewodę.
W pierwszej kolejności Sąd wskazał na to, że skoro wniosek inwestora wymagał w ocenie Wojewody skorygowania w celu doprowadzenia go do zgodności z art. 11f ust. 2 specustawy drogowej, to należało wyjaśnić, dlaczego nie było możliwe usunięcie tej nieprawidłowości w postępowaniu odwoławczym.
Podobnie też zdaniem Sądu Wojewoda nie wyjaśnił dlaczego nie było możliwe ustalenie w trybie odwoławczym tego, czy działka nr X miała dostęp do drogi publicznej i czy po przebudowie nadal będzie on zapewniony. W szczególności wskazując, że na ww. nieruchomości nie przewidziano zjazdu i nakazując organowi poczynienie w tym zakresie wyjaśnień, nie stwierdził organ odwoławczy, aby w tym zakresie dokumentacja projektowa nie była wystarczająca do dokonania wymaganych ustaleń.
Nie można zdaniem Sądu również uznać, aby zobowiązanie inwestora do właściwego spięcia projektu, jako dotyczące czynności mającej charakter czysto techniczny, nie mieściło się w granicach działań podejmowanych przez organ odwoławczy.
Ponadto oceniając prawidłowość wskazania przez Wojewodę na potrzebę ustalenia, czy inwestycja jest zgodna z § 140 ust. 8 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie, Sąd zwrócił uwagę na to, że Wojewoda nie uzasadnił tego, iż wyjaśnienie tej kwestii ma istotny wpływ na wynik sprawy. W szczególności wskazując, że sieci niezwiązane z drogą nie mogą być sytuowane pod jezdnią, według WSA Wojewoda nie ustalił tego, jakie usytuowanie kanalizacji deszczowej wynika z przedłożonego przez inwestora projektu i nie dokonał oceny prawidłowości jej przebiegu w świetle przepisów rozporządzenia, regulujących wykonanie kanalizacji deszczowej. Nie wskazał także, aby dokonanie ustaleń i oceny co do zgodności inwestycji z § 140 ust. 8 rozporządzenia wymagało przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego i zebrania dodatkowych dowodów w jakimkolwiek zakresie.
Jak podkreślił WSA, organ odwoławczy wydając decyzję na podstawie art. 138 § 2 k.p.a. musi stwierdzić i wykazać, że rozstrzygnięcie sprawy na podstawie określonego przepisu prawa materialnego wymaga ponownego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w zakresie przekraczającym jego kompetencje wynikające z art. 136 § 1 k.p.a. Z kolei samo stwierdzenie dokonania błędnej oceny merytorycznej przez organ pierwszej instancji, nie zwalnia organu odwoławczego z obowiązku ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy. Organ odwoławczy nie może ograniczać się jedynie do kontroli decyzji organu pierwszej instancji, lecz obowiązany jest ponownie rozpoznać sprawę w jej całokształcie, dążąc do merytorycznego jej rozstrzygnięcia.
Sąd dostrzegł również, że w zakresie dokonanej oceny organ odwoławczy nie wykazał, aby zasadne było uchylenie decyzji pierwszoinstancyjnej w całości, czym naruszył także art. 11g ust. 3 specustawy, stanowiący przepis szczególny względem postanowień art. 138 § 2 k.p.a. WSA przypomniał bowiem o tym, że zgodnie z treścią art. 11g ust. 3 specustawy, w postępowaniu przed organem odwoławczym oraz przed sądem administracyjnym nie można uchylić decyzji w całości ani stwierdzić jej nieważności, gdy wadą dotknięta jest tylko część decyzji dotycząca odcinka drogi, nieruchomości, działki.
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 3 marca 2020 r., II SA/Op 29/20
Źródło: CBOSA
