Obowiązek uiszczenia opłaty parkingowej i ewentualnie opłaty dodatkowej, jeżeli ta pierwsza nie zostanie uiszczona, obciąża korzystającego z dróg publicznych. Użyte przez ustawodawcę pojęcie "korzystający" obejmuje, poza właścicielem pojazdu, również inne osoby, tj. osoby korzystające z pojazdu na podstawie tytułu prawnego, za zgodą właściciela, jak i osoby faktycznie dysponujące pojazdem bez żadnego tytułu prawnego, czy też zgody właściciela.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, trafnie w tej sprawie przyjęto, że wierzyciel ma prawo domniemywać, iż korzystającym z drogi publicznej jest z reguły właściciel pojazdu. Kierowanie egzekucji w niniejszej sprawie do właściciela opiera się na dwóch powiązanych elementach. Pierwszym jest domniemanie faktyczne, że to właściciel jest korzystającym z dróg publicznych. Do przyjęcia takiego domniemania uprawniają zasady doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Jeśli ktoś jest właścicielem pojazdu, z czym wiąże się również posiadanie samoistne wynikające z art. 336 k.c., to przede wszystkim on korzysta z pojazdu. Drugim elementem jest założenie, że jeśli właściciel samochodu z niego w danym dniu nie korzystał, to wie, kto był jego faktycznym użytkownikiem.

Właściciel pojazdu nie będzie zobowiązanym do uiszczenia opłat dodatkowych, gdy wykaże, że z należącego do niego pojazdu korzystał inny wskazany przez niego podmiot, który korzystał z drogi publicznej parkując w strefie płatnego parkowania bez uiszczenia opłaty. W takim przypadku obowiązek uiszczenia opłaty będzie obciążał tego użytkownika drogi. We wszystkich innych przypadkach opłatę ponosi właściciel pojazdu. To zatem na właścicielu pojazdu spoczywa ciężar wykazania, że z drogi korzystał inny podmiot, który jest zobowiązany do poniesienia opłaty.

Wyrok NSA z dnia 4 października 2019 r., sygn. akt: II FSK 140/18