Dzień roboczy, o którym mowa w art. 13b ust. 1 ustawy o drogach publicznych nie jest prostym przeciwstawieniem dnia wolnego od pracy, o którym mowa w art. 1519 § 1 Kodeksu pracy. W praktyce zaś sobota funkcjonuje jako dzień równorzędny dniom ustawowo wolnym od pracy. Tak wynika z wyroku NSA z 25 września 2019 r. sygn. I OSK 174/18.
Sąd rozstrzygał czy w sobotę można opierać opłatę za postój pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania. Sąd odwołując do stanowiska prezentowanego w uchwałach NSA z dnia 25 czerwca 2001 r., sygn. akt FPS 7/00 (ONSA 2001/4/149) oraz z dnia 15 czerwca 2011 r., sygn. akt I OPS 1/11 (ONSA i WSA 2011/5/95) wskazał, że sobota dniem ustawowo wolnym od pracy nie jest. Pogląd ten opiera się na założeniu, według którego, w praktyce życia społecznego, soboty nie można obecnie utożsamiać z dniami należącymi do pięciodniowego tygodnia pracy. Wykładnia dokonana we wskazanych uchwałach odnosi się do norm proceduralnych. Jednak i tego rodzaju normy tworzą system szeroko rozumianego prawa administracyjnego. Wykładnia systemowa odwołująca się do tego systemu pozwala więc na takie odczytanie treści art. 13b ust. 1 ustawy o drogach publicznych, zgodnie z którym, sobota nie należy do dni roboczych, o których mowa w tym przepisie. Pogląd ten jest, jak zauważono wyżej, formułowany w orzecznictwie sądów administracyjnych (por. wyrok NSA z dnia 26 kwietnia 2016 r., sygn. akt I OSK 3507/15; wyrok NSA z dnia 4 listopada 2016 r., sygn. akt I OSK 1270/16 - dostępne na stronie internetowej https://orzeczenia.nsa.gov.pl).
Wyrok został opublikowany w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych i dostępny jest tutaj http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/1CEBB3CF8B
Dla porządku warto dodać, że 5 września 2019 r. weszła w życie nowelizacja ustawy o drogach publicznych (zmiany wprowadzone ustawą z dnia 5 lipca 2018 r. o zmianie ustawy o partnerstwie publiczno-prywatnym oraz niektórych innych ustaw), która pozwala pobierać opłaty za postój pojazdów 7 dni w tygodniu i całodobowe w śródmiejskiej strefie płatnego parkowania. Śródmiejską strefę płatnego parkowania ustala się na obszarach zgrupowania intensywnej zabudowy funkcjonalnego śródmieścia, które stanowi faktyczne centrum miasta lub dzielnicy w mieście o liczbie ludności powyżej 100 000 mieszkańców, jeżeli spełnione są warunki dla ustalenia strefy płatnego parkowania, a ustanowienie tylko strefy płatnego parkowania może nie być wystarczające do realizacji lokalnej polityki transportowej lub polityki ochrony środowiska.
