Przepisy miejscowego planu zagospodarowania terenu ustalają nieprzekraczalne linie zabudowy dla budynków od linii rozgraniczających dróg, a więc od granicy pasa drogowego (to jest wydzielonego liniami granicznymi gruntu wraz z przestrzenią nad i pod jego powierzchnią, w którym są zlokalizowane droga oraz obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, a także urządzenia związane z potrzebami zarządzania drogą), zaś regulacja art. 43 ust. 1 ustawy o drogach publicznych ustanawia wymogi dotyczące sytuowania obiektów budowlanych przy drogach odnośnie odległości tych obiektów od zewnętrznej krawędzi jezdni, czyli części drogi przeznaczonej do ruchu pojazdów.
Różne są także cele, którym służyć ma spełnienie tych wymogów, w przypadku ustaleń miejscowego planu zagospodarowania chodzi bowiem o zapewnienie ładu przestrzennego na danym obszarze, co wiąże się między innymi z ustaleniem linii zabudowy, zaś w przypadku art. 43 ustawy o drogach publicznych o zapewnienie możliwości bezpiecznego korzystania z drogi przez jej użytkowników.
Każdy z powyższych wymogów jest zatem zupełnie niezależny od drugiego, co wynika nadto z faktu, że wymogi wynikające z art. 43 ust. 1 ustawy o drogach publicznych obowiązują niezależnie od uchwalenia dla danego obszaru miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a jednocześnie rada gminy nie ma kompetencji do modyfikowania w planie miejscowym parametrów określonych w art. 43 ust. 1 ustawy o drogach publicznych.
Co za tym idzie ewentualne spełnienie jednego z nich, względnie uzyskanie zwolnienia o jakim mowa w art. 43 ust. 2 ustawy o drogach publicznych nie oznacza spełniania wymogów o jakim mowa w drugim z wskazanych wyżej przepisów.
Stąd też za nieznajdujące jakiegokolwiek oparcia w obowiązujących przepisach uznać należy stanowisko wyrażone w uzasadnieniu skargi kasacyjnej jakoby niezgodność budowy z przepisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego właściwy organ (wójt, burmistrz, prezydent miasta) może stwierdzić dopiero w wypadku gdy inwestor nie uzyska zgody zarządcy drogi, o jakiej mowa w art. 43 ust. 2 ustawy o drogach publicznych.
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 października 2018 r. II OSK 2662/16
Źródło: CBOSA
