Odpowiedzialność diagnosty za stwierdzone naruszenia ma charakter zobiektywizowany, co oznacza, że poniesienie przez niego odpowiedzialności oparte jest tylko i wyłącznie na przypisaniu sprawcy naruszenia przepisów prawa administracyjnego. Natomiast strona podmiotowa czynu, czyli stopień zawinienia sprawcy, czy jego motywacje, pozostają bez znaczenia, gdyż żaden przepis Prawa o ruchu drogowym, przy określeniu konsekwencji tego naruszenia - nie uwzględnia okoliczności leżących po stronie sprawcy naruszenia. Podobnie, jak żaden przepis Prawa o ruchu drogowym nie upoważnia organów do miarkowania odpowiedzialności diagnosty za powstałe uchybienia (nie przewidziano za nie żadnej innej sankcji niż cofnięcie uprawnień).

Jakkolwiek sankcja ta może wydawać się w niektórych przypadkach drastyczna, to podkreślić wypada, że ocena stopnia zagrożenia powodowanego tym, czy innym, naruszeniem przepisów Prawa o ruchu drogowym i odpowiednia reakcja na nie należy do ustawodawcy a nie organów administracji, czy sądów administracyjnych. Decyzja o cofnięciu uprawnień, z uwagi na dosłowną treść art. 84 ust. 3 u.P.r.d., ma wszelkie znamiona decyzji związanej, a więc sytuacji prawnej, w której organ nie ma żadnego luzu decyzyjnego i nie może podjąć innego rozstrzygnięcia niż wprost wskazane w ustawie. Powyższe potwierdza utrwalona już linia orzecznicza sądów administracyjnych.

Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 22 lutego 2018 r., sygn. akt: III SA/Wr 802/17.