Opłata jest integralną częścią decyzji udzielającej zezwolenia na zajęcie pasa drogowego – taką tezę sformułował WSA w Lublinie w wyroku z dnia 26 maja 2017 r., sygn. akt: III SA/Lu 991/16.

Wykładnia przepisu art. 40 ust. 11 ustawy o drogach publicznych jednoznacznie wskazuje na obligatoryjny charakter opłaty za zajęcie pasa drogowego. Orzekając w tym zakresie organ bierze pod uwagę wszystkie dostępne mu dowody.

Sąd wskazał, że sposób ustalenia opłaty za zajęcie pasa drogowego unormowano w art. 40 ust. 4-6 ustawy o drogach publicznych. Zgodnie z jej art. 40 ust. 8, organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego, w drodze uchwały, ustala dla dróg, których zarządcą jest jednostka samorządu terytorialnego, wysokość stawek opłaty za zajęcie 1 m2 pasa drogowego, z tym że stawki opłaty, o których mowa w ust. 4 i 6, nie mogą przekroczyć 10 zł za jeden dzień zajmowania pasa drogowego, a stawka opłaty, o której mowa w ust. 5, nie może przekroczyć 200 zł.

Zasadą jest, że opłatę, o której mowa w art. 40 ust. 3, ustala, w drodze decyzji administracyjnej, właściwy zarządca drogi przy udzielaniu zezwolenia na zajęcie pasa drogowego (art. 40 ust. 11 ustawy).