Na mocy art. 13b ust. 4 u.d.p. Rada Miejska zyskała upoważnienie do ustanawiania opłaty abonamentowej w odniesieniu do takich - fakultatywnie wyznaczanych w trybie art. 13b ust. 6 pkt 2 u.d.p. - zastrzeżonych miejsc postojowych ("kopert") w strefie płatnego parkowania. Nie posiadała natomiast upoważnienia do decydowania o podmiocie zobowiązanym do pokrycia kosztów utworzenia takiego miejsca.

Co więcej, zgodnie z § 11 zdanie pierwsze rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 23 września 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzaniem organizację ruchu, w szczególności zadania techniczne polegające na umieszczaniu i utrzymaniu znaków drogowych, urządzeń sygnalizacji świetlnej, urządzeń sygnalizacji dźwiękowej oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu, realizuje na własny koszt zarządca drogi. W ustawie o drogach publicznych nie zostało wyraźnie przesądzone, że uchwała w sprawie strefy płatnego parkowania (dalej w skrócie: "SPP"), podejmowana przez radę gminy na podstawie upoważnienia z art. 13b ust. 3-5 u.d.p., jest aktem prawa miejscowego, jednak taki jej status słusznie nie budzi żadnych wątpliwości w orzecznictwie sądowym. Dokonując bardziej szczegółowej klasyfikacji takie uchwały należy stwierdzić, że mieści się ona w kategorii aktów prawa miejscowego o charakterze wykonawczym, dla których ustanowienia niezbędne jest szczegółowe upoważnienie zawarte w ustawie szczególnej (art. 40 ust. 1 u.s.g.). W odniesieniu do uchwał w sprawie SPP takie upoważnienie wynika wprost z art. 13b i art. 13f u.d.p.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 23 marca 2017 r. (IV SA/Po 729/16).