Ustawodawca jasno sprecyzował, co stanowi źródło ustalenia stanu faktycznego w zakresie stwierdzenia okoliczności przekroczenia dopuszczalnej prędkości w terenie zabudowanym o 50 km/h.

Zgodnie z art. 7 ustawy z dnia 20 marca 2015 r. o zmianie ustawy kodeks karny oraz niektórych innych ustaw w okresie przejściowym podstawą wydania decyzji, o której mowa w art. 102 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz art. 103 ust. 1 pkt 5 ustawy o kierujących pojazdami jest informacja o zatrzymaniu prawa jazdy na podstawie art. 135 ust. 1 pkt 1a ustawy prawo o ruchu drogowym. Przepis ten przesądza, że jedyną i wyłączną okolicznością, która przesądza o obowiązku wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy, jest ww. informacja. Wyrok WSA w Warszawie z 24 sierpnia 2016 r. sygn. VIII SA/Wa 1052/15.

W uzasadnieniu wyroku wskazano, że organ wydający decyzję o zatrzymaniu prawa jazdy nie prowadzi własnych ustaleń dotyczących faktu rażącego przekroczenia prędkości, ale z mocy woli ustawodawcy opiera swoje rozstrzygnięcie na przekazanej mu informacji o zatrzymaniu prawa jazdy na podstawie art. 135 ust. 1 pkt 1a ustawy prawo o ruchu drogowym. Tym samym organ prowadzący postępowanie o zatrzymanie prawa jazdy w trybie art. 102 ust. 1 pkt 4 ustawy o kierujących pojazdami, nie może ani powoływać z urzędu, ani na wniosek dowodów na okoliczność potwierdzenia, czy też weryfikacji treści zawartych w informacji.

Odnośnie kwestii niekonstytucyjności przepisów stanowiących podstawę zaskarżonej decyzji sąd wskazał, że konstytucyjność przepisów przewidujących zatrzymanie prawa jazdy na okres trzech miesięcy w sytuacji przekroczenia dozwolonej prędkości o ponad 50 km/h na terenie zabudowanym, nie została w chwili orzekania zakwestionowana, a więc organ był zobowiązany do ich zastosowania. Odnośnie podniesionego przez stronę zarzutu dotyczącego podwójnego karania za to samo wykroczenie, sąd zwrócił uwagę na różnicę między karą za popełnienie wykroczenia, która jest środkiem karnym a konsekwencjami administracyjnymi takiego wykroczenia w postaci zatrzymania prawa jazdy, które środkiem karnym nie jest. Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie wypowiadał się w kwestii istoty kary administracyjnej, której główną funkcją jest prewencja a nie odpłata za popełniony czyn zabroniony. Kara administracyjna jest wymierzana za naruszenie porządku prawnego, niezależnie od okoliczności tego naruszenia, co świadczy o prewencyjnej funkcji tej kary. Brak więc podstaw do twierdzenia, że skarżący został "dwukrotnie ukarany za to samo wykroczenie" i w związku z tym do prowadzenia rozważań w przedmiocie konstytucyjności przepisów, na podstawie których orzekały organy w niniejszej sprawie.

Źródło: CBOSA