Zgodnie z art. 16 ust. 1 i 4 w transporcie drogowym za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których właścicielem albo zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego mogą być pobierane opłaty.  Stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad.

Ustawa reguluje zatem kwestię wynagrodzenia za korzystanie przez przedsiębiorców przewozowych z infrastruktury, którą wykorzystują oni w swojej działalności, przyznając organizatorom kompetencję do określania wysokości opłat za korzystanie z przystanków. Co przy tym ważne, ustawodawca w tym zakresie, w odróżnieniu np. od obowiązku określenia przystanków komunikacyjnych, nie nakłada na samorządy żadnych  obowiązków, ograniczając jedynie zakres swobody uchwałodawczej poprzez wprowadzenie maksymalnych stawek, ponad które nie wolno wyjść radom gmin czy powiatów.

Oznacza to, że to wyłącznie od decyzji właściwego organizatora zależeć będzie nie tylko to w jakiej wysokości będą pobierane opłaty z tego tytułu, ale także i to czy w ogóle będą one występowały na danym obszarze.

Trzeba pamiętać jednak, że wysokość opłaty oraz zasady jej ponoszenia nie mogą być różnicowane podmiotowo a jedynie przedmiotowo.

Oznacza to po pierwsze, że nie będzie dopuszczalne takie konstruowanie treści uchwał, z którego wynikać miałoby, iż inne stawki opłat będą obowiązywały operatora, inne zaś przewoźników komercyjnych. Po drugie zaś opłaty – co do zasady – powinny być różnicowane w zależności od tego, jakiego rodzaju taboru będą one dotyczyć tj. powinny one przewidywać inne stawki np. dla pojazdów poniżej i powyżej 3,5t dopuszczalnej masy całkowitej. W tym zakresie organy gmin i powiatów pozostają bowiem związane wymogiem niedyskryminującego sposobu określenia stawek opłat za korzystanie z przystanków.

Źródło: Publiczny transport zbiorowy w pytaniach i odpowiedziach, M. Król, ZPP, Warszawa 2015