Prezentujemy ciekawy wyrok dotyczący warunków nabycia uprawnień diagnosty do wykonywania badań technicznych pojazdów przez osobę, której wcześniej cofnięto uprawnienia, i która funkcji diagnosty nie wykonywała przez 5 lat.
Stan faktyczny sprawy był następujący. W lutym 2015 r. J.W wystąpił do właściwego starosty o zwrot uprawnień diagnosty. Do podania załączona była m.in. kopia zaświadczenia z marca 1997 r. potwierdzającego ukończenie szkolenia kursowego na poziomie podstawowym w zakresie przeprowadzania badań technicznych pojazdów. W wyniku dokonanej weryfikacji dokumentów starosta ustalił, iż J. W. nie spełnia wszystkich przesłanek do wydania uprawnienia diagnosty, tj. nie przedłożył dokumentów potwierdzających odbycie wymaganego szkolenia zgodnie z § 3 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 28 listopada 2014 r. w sprawie szkolenia i egzaminowania diagnostów oraz wzorów dokumentów z tym związanych (Dz. U z 2014 r. poz. 1836), jak również nie przedłożył dokumentu potwierdzającego zdanie egzaminu kwalifikacyjnego przed komisją powołaną przez Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego zgodnie z § 16 ust. 1 ww. rozporządzenia.
Sprawa ostatecznie trafiła do Sądu Administracyjnego, który przyznał rację organom orzekającym w sprawie. Sąd wskazał, że otrzymując w 1997 roku zaświadczenie o ukończeniu przeszkolenia w zakresie przeprowadzania badań technicznych pojazdów skarżący nie nabył żadnych uprawnień. Załączone przez niego zaświadczenie potwierdza jedynie fakt ukończenia z wynikiem ogólnym pozytywnym przeszkolenia na poziomie podstawowym w zakresie przeprowadzania badań technicznych pojazdów i dawało w ówczesnym stanie prawnym, po spełnieniu innych jeszcze wymagań co do wykształcenia i praktyki, możliwość zatrudnienia (wykonywania czynności diagnosty) w stacji kontroli pojazdów posiadającej upoważnienie do dokonywania badań technicznych.
Uzyskanie uprawnień diagnosty możliwe stało się dopiero po wejściu w życie ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, która uregulowała status diagnosty i przewidziała nadawanie tych uprawnień przez starostę, a wcześniej wojewodę w drodze decyzji. Jednocześnie, jak wskazywano już powyżej, w przepisach przejściowych (art. 145 ust. 6) uznano, że osoby wykonujące czynności diagnosty w dniu 1 stycznia 1998 r. (data wejścia w życie ustawy) na podstawie dotychczasowych przepisów uważa się za spełniające wymaga określone ustawą. Brak natomiast w ustawie jakichkolwiek uregulowań w odniesieniu do ważności zaświadczeń o przeszkoleniu uzyskanych przed jej wejściem w życie, co oznacza zdaniem sądu, że zaświadczenie, które załączył skarżący do wniosku, nie mogło stanowić podstawy wydania mu uprawnienia diagnosty na podstawie art. 84 ust. 2 ustawy.
W ocenie sądu taka regulacja oznacza, że skarżący, aby ponownie uzyskać uprawnienie diagnosty musi spełniać wszystkie warunki określone w ustawie i wydanym na jej podstawie rozporządzeniu, obowiązujące w dacie wydania decyzji. Prawidłowo zatem organy orzekające w niniejszej sprawie zastosowały zasadę bezpośredniego działania nowego prawa, polegającą na tym, że od dnia wejścia w życie nowych norm prawnych należy je stosować do wszelkich stosunków prawnych, które powstają i tych które powstały przed wejściem w życie nowych przepisów, ale trwają w czasie obowiązywania nowych przepisów.
Sąd pokreślił również, sama treść wniosku skarżącego z lutego 2015 wskazuje, iż nieprawidłowo interpretuje on regulację prawną zawartą w art. 84 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym.. Z brzmienia tego przepisu nie można bowiem wywieść, iż po cofnięciu diagnoście uprawnienia jest mu ono "zwracane" czy też "przywracane", lecz przepis ten wyraźnie stanowi, że właściwy organ "wydaje ponowne uprawnienie". Ponowne wydanie uprawnienia, zdaniem sądu, polega na rozpatrzeniu wniosku strony z uwzględnieniem aktualnych na dzień złożenia tego wniosku przepisów regulujących kwestię wydawania diagnostom uprawnień. "Ponowne wydanie uprawnienia" to wydanie tego uprawnienia "po nowemu", czyli zgodnie z nowymi przepisami.
Wyrok WSA w Łodzi z 17 marca 2016 r. sygn. III SA/Łd 1287/15
Źródło: CBOSA
