Obowiązek uiszczenia opłaty uregulowanej w art. 16 ust. 4 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym (opłata za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których właścicielem albo zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego) wynika z mocy samego prawa – wskazanego przepisu ustawy oraz uchwały organu jednostki samorządu terytorialnego. Obowiązek ten winien być wykonany niezwłocznie po wystąpieniu określonego stanu faktycznego, z którego wystąpieniem ustawa wiąże ów obowiązek (skorzystanie przez operatora/przewoźnika z przystanku komunikacyjnego/dworca, którego zarządzającym albo właścicielem jest jednostka samorządu terytorialnego).

Brak w ustawie o publicznym transporcie zbiorowym przepisów regulujących prowadzenie postępowania administracyjnego w sprawie "ustalenia" czy "wymierzenia" omawianej opłaty. Oznacza to, że opłaty nie ustala się/nie wymierza się decyzją administracyjną (postanowieniem), ani tym bardziej indywidualnym aktem administracyjnym lub czynnością w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 4 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skoro więc obowiązek poniesienia przybliżonej wyżej opłaty nie wymaga konkretyzacji indywidualnym aktem administracyjnym lub czynnością w myśl art. 3 § 2 pkt 4 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, to należy stwierdzić, że faktura wystawiona w tym przedmiocie nie podlega zaskarżeniu do sądu administracyjnego. Faktura przypomina bowiem wyłącznie o obowiązku uiszczenia opłaty, nie nakładając na adresata obowiązku prawnego, wszak nałożonego już ustawą, ani nie przyznając mu jakichkolwiek uprawnień.

Postanowienie WSA w Krakowie z 20 kwietnia 2016 r. sygn. III SA/Kr 414/16.

Źródło: CBOSA