Analiza treści art. 40 ustawy o drogach publicznych prowadzi do wniosku, że pojęcie "urządzenia", jakim posługuje się ustawodawca, obejmuje wszystkie urządzenia infrastruktury technicznej, gdyż tylko takich urządzeń dotyczy określony w ust. 2 pkt 2 tego przepisu wymóg uzyskania zezwolenia. Do tej kategorii urządzeń odnosi się zatem także kompetencja różnicowania stawek opłat. Wyrok WSA w Opolu z 19 września 2013 r. sygn. II SA/Op 605/12.

W uzasadnieniu wyroku wskazano m.in. że w przepisie art. 40 ust. 9 pkt 5 ustawy, dopuszczającym na różnicowanie stawek opłat ze względu na rodzaj urządzenia mieszczącego się w pasie drogowym, ustawodawca nie sprecyzował kryterium, które powinna stosować rada gminy dokonując podziału na rodzaje urządzeń. Nie narzucił zatem organom stanowiącym gmin sposobu różnicowania stawek w odniesieniu do konkretnych rodzajów urządzeń, pozostawiając im możliwość samodzielnego dokonania wyboru w zakresie określenia metody wyodrębnienia rodzaju urządzeń. W tych okolicznościach przyjąć należy, że w zależności od uznania organu możliwe jest zastosowanie rozmaitych preferencji. Kryterium, jakie przyjęto w zaskarżonej uchwale, pozwalające na wyróżnienie wśród urządzeń infrastruktury technicznej takich ich rodzajów jak wodociągowe, kanalizacji sanitarnej oraz inne, jest podziałem czytelnym. Tego rodzaju zróżnicowanie pod względem asortymentu mediów przesyłanych tymi urządzeniami, w ocenie Sądu, jest dopuszczalne na tle omawianych przepisów ustawy. Jednym z rodzajów urządzeń, które można wyróżnić według powyższego kryterium, są zatem urządzenia ciepłownicze. (…) ustawodawca przewiduje tego rodzaju podział już na gruncie samej ustawy o drogach publicznych, wymieniając w art. 39 ust. 1a urządzenia służące do doprowadzania lub odprowadzania płynów, pary, gazu, energii elektrycznej oraz urządzenia związane z ich eksploatacją.

Uwaga! Wyrok nie jest prawomocny.

Źródło: CBOSA