Ustawodawca, formułując sposób działania związków zawodowych w procesie tworzenia prawa, kładł nacisk nie tyle na efekt uzgodnień w postaci osiągnięcia zgody, ile przede wszystkim na sam fakt uzgadniania, na sam proces dochodzenia do zgody, zbliżania, czy ujednolicania stanowisk. Za taką wykładnią przemawia przede wszystkim treść przepisu art. 30 ust. 6a Karty Nauczyciela, który stanowi, że "regulamin podlega uzgodnieniu". Tak wynika z wyroku WSA w Olsztynie z 9 czerwca 2016 r. sygn. II SA/Ol 419/16.

Oznacza to, że najważniejsze jest samo poddanie projektu procedurze uzgodnieniowej, nie zaś skutek w postaci jednolitego, w pełni zgodnego zapatrywania na daną sprawę (Wyrok TK z dnia 17 marca 1998 r. sygn. akt U 23/97, OTK 1998 nr 2). Potwierdzeniem tego jest również treść art. 19 ust. 3 ustawy o związkach zawodowych, który dopuszcza możliwość częściowego, a nawet całkowitego odrzucenia przez organ stanowiący stanowiska związku zawodowego. Ustawodawca dopuścił sytuację, w której - pomimo przeprowadzenia procedury uzgodnieniowej – organ stanowiący nie uwzględni stanowiska wyrażonego przez związki zawodowe. Kluczowe znaczenie ma tylko to, czy związkom zawodowym umożliwiono zapoznanie się i wypowiedzenie o treści projektu poddanego następnie pod głosowanie w organie stanowiącym. Istotą procedury uzgodnieniowej jest bowiem zapoznanie się ze zdaniem/opinią związku zawodowego co do konkretnych, przedstawionych szczegółowo rozwiązań i propozycji uchwałodawcy. Obowiązek ten cechuje uprzedniość, co oznacza, że rada może debatować wyłącznie nad wcześniej uzgodnionym projektem aktu.

Orzecznie jest nieprawomocne.

Źródło: CBOSA