Z art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo budowlane wynika, że organ administracji architektoniczno-budowlanej przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę sprawdza zgodność projektu budowlanego m.in. z wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ust. 1 ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko.
Wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach jest jednym z wymogów ochrony środowiska, który stosuje się w przypadku realizacji określonych przedsięwzięć, mianowicie - jak wynika z powołanego już art. 71 u.i.ś. - w przypadku przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko oraz przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko.
Organ administracji architektoniczno-budowlanej jest zatem zobowiązany sprawdzić, czy projektowana inwestycja wymaga decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Jeżeli w ocenie takiego organu projektowana inwestycja wymaga takiej decyzji, a inwestor jej nie dołączył, to organ ten jest uprawniony do zastosowania art. 35 ust. 3 p.b. Przepis ten stanowi, że w razie stwierdzenia naruszeń, w zakresie określonym w art. 35 ust. 1 p.b., organ administracji architektoniczno-budowlanej nakłada postanowieniem obowiązek usunięcia wskazanych nieprawidłowości, określając termin ich usunięcia, a po jego bezskutecznym upływie wydaje decyzję o odmowie zatwierdzenia projektu i udzielenia pozwolenia na budowę.
Odmienny sposób rozumienia powołanych przepisów, w szczególności taki, że art. 35 p.b. nie uprawnia organu administracji architektoniczno-budowlanej do zażądania przedłożenia decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, mimo że taka decyzja zgodnie z przepisami jest wymagana, stanowiłby dysfunkcjonalny element przepisów zapewniających uwzględnienie ochrony środowiska w procesie inwestycyjnym.
Na gruncie powyższych rozważań Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w wyroku z dnia 8 lipca 2020 r. (II SA/Ke 233/20) stwierdził, że aby braki wniosku o pozwolenie na budowę dawały podstawę do odmowy udzielenia pozwolenia na budowę, organ winien uprzednio wyczerpać tryb wynikający z art. 35 ust. 3 p.b.
Źródło: CBOSA
