Jakich błędów należy się wystrzegać przy zmianie studium kierunków i uwarunkowań zagospodarowania przestrzennego gminy, aby nie naruszyć zasad sporządzania, o których mowa w art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym – a co za tym idzie, nie narazić się na stwierdzenie nieważności uchwały w sprawie jego przyjęcia? Wskazówek można szukać w niedawnym wyroku WSA w Gdańsku.
WSA rozpoznając skargę Wojewody na uchwałę ws. uchwalenia zmiany studium uwarunkowań w pierwszej kolejności zarysował stan faktyczny: z dokumentacji planistycznej, z uzasadnienia zaskarżonej uchwały oraz z ujednoliconego tekstu studium wynikało, że intencją uchwałodawcy gminnego w tym przypadku była zmiana obowiązującego studium z 2002 r., zmienianego uchwałami z 2010 r., 2014 r. i 2015 r., w kierunku postulowanym przez przedsiębiorstwo produkcyjne – w związku z planowaną relokacją istniejącego zakładu produkcyjnego maszyn rolniczych i jego rozbudową o następujące obiekty: zakład produkcyjny, zabudowę usługową (stacja benzynowa, stacja obsługi pojazdów), stację zgazowania skroplonego gazu ziemnego LNG, osiedle zakładowe w formie zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej w formie małych domów mieszkalnych wraz z zabudową usługową związaną z lokalną obsługą mieszkańców osiedla.
WSA wskazał, że z analizy części graficznej studium w zakresie zmienianych załączników wynika, że na niezmieniony graficznie obszar „terenów rolniczych związanych z lokalizacją elektrowni wiatrowych – wyłączonych z zabudowy mieszkaniowej” naniesiono jednocześnie oznaczenia w postaci brązowych ukośnych linii, którym przypisano przeznaczenie „na cele mieszkalnictwa, usług nieprodukcyjnych, rekreacji i obsługi turystyki”. Zdaniem Sądu w ten sposób naruszono jeden z wymogów obowiązujących przy sporządzaniu rysunku projektu studium, określonych w przepisie § 7 pkt 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie zakresu projektu studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, który stanowi, że przy sporządzaniu rysunku projektu studium należy używać oznaczeń, nazewnictwa i standardów umożliwiających jednoznaczne powiązanie części tekstowej projektu studium z rysunkiem projektu studium. Jak zaznaczył Sąd, w zaskarżonej uchwale to powiązanie zostało zaburzone, albowiem pomimo przewidzianej w części tekstowej zmiany studium korekty granic terenów rolniczych z wyłączeniem zabudowy mieszkaniowej w celu wprowadzenia na części obszaru dwóch działek nowego przeznaczenia mieszkaniowego i usług towarzyszących, na rysunkach studium zamiaru tego nie uwidoczniono. Według WSA doprowadziło to, po pierwsze, do braku spójności pomiędzy częścią tekstową i rysunkową zaskarżonej uchwały, co należało zakwalifikować jako istotne naruszenie zasad sporządzania studium, albowiem uniemożliwia prawidłowe odkodowanie normy prawnej, która winna być w danej sprawie zastosowana przy realizacji studium. Sąd podkreślił poza tym, że tego rodzaju ustalenia powodują nieczytelność studium, które w myśl art. 9 ust. 4 ustawy planistycznej, ma moc wiążącą dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych, a zgodność z jego postanowieniami warunkuje możliwość uchwalenia planu miejscowego (art. 20 ust. 1 ustawy planistycznej). Jasność i spójność postanowień studium jest niezbędna zatem dla realizacji zasady pewności prawa rozumianej jako zespół cech przysługujących prawu, które zapewniają jednostce bezpieczeństwo prawne.
Sąd dostrzegł również wadliwość polegającą na braku sporządzenia w toku procedury uchwalania zmiany studium bilansu terenów przeznaczonych pod zabudowę. Dokument ten wymagany jest dyspozycją art. 10 ust. 1 pkt 7 lit. d) ustawy planistycznej – i nie istnieją w tym zakresie żadne wyłączenia; w tym takie, na które powołuje się uchwałodawca gminny uznając, że w tym wypadku nie było obowiązku sporządzenia bilansu ze względu na „punktową” zmianę studium, obejmującą obszar o znikomej, w porównaniu z obszarem całej gminy, powierzchni.
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 20 lutego 2019 r., II SA/Gd 609/18
Źródło: CBOSA
