Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w jednym z niedawnych orzeczeń wypowiedział się bardzo szeroko na temat tego, jak należy podchodzić do wyznaczenia miejsca realizacji inwestycji, które to miejsce determinuje sposób dokonania oceny oddziaływania na środowisko. Co dokładnie orzekł Sąd? 

Jak wskazał na wstępie WSA, zasadniczym celem określenia miejsca realizacji przedsięwzięcia w decyzji środowiskowej jest ocena możliwości jego realizacji z punktu widzenia wymagań Prawa ochrony środowiska. Sąd podkreślił, że pojęcie „teren inwestycji” nie jest pojęciem tożsamym z pojęciem „miejsce realizacji przedsięwzięcia”, o którym mowa w art. 82 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko. W ocenie Sądu dokonując wykładni tego przepisu nie można stwierdzić, że organ wydający decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach ma obowiązek w treści swojego orzeczenia wskazać konkretne numery działek ewidencyjnych, na których realizowane będzie w przyszłości przedsięwzięcie. Jak podkreślił Sąd, po wydaniu decyzji środowiskowej (wydanie decyzji środowiskowej poprzedza uzyskanie decyzji realizacyjnej) numery działek ewidencyjnych mogą się zmienić w wyniku przeprowadzenia nowego podziału geodezyjnego; podział geodezyjny nieruchomości może prowadzić w konsekwencji do jej podziału prawnego (zbycia poszczególnych geodezyjnie wydzielonych części nieruchomości) – a wystąpienie takiej sytuacji oznaczałoby, że dotychczasowe określenie miejsca realizacji przedsięwzięcia straciłoby aktualność.

W zależności od rodzaju przedsięwzięcia dopuszczalne są zatem w ocenie WSA inne sposoby określenia miejsca realizacji przedsięwzięcia np. poprzez podanie miejscowości i nazwy ulicy. Określenie miejsca realizacji przedsięwzięcia powinno być na tyle szczegółowe, aby pozwalało na przeprowadzenie prawidłowej analizy przedsięwzięcia z punktu widzenia wymagań wynikających z treści art. 62 ustawy OOŚ – wskazał Sąd. Określenie miejsca realizacji przedsięwzięcia w decyzji środowiskowej w sposób mało elastyczny, nadmiernie zamknięty granicami działek ewidencyjnych – bez uwzględnienia odpowiednich rezerw terenowych – nie jest zgodne zdaniem Sądu z celami ustawowymi instytucji prawnej ocen oddziaływania na środowisko oraz założeniami zasady kompleksowej ochrony środowiska wyrażonej w art. 5 Prawa ochrony środowiska, według której ochrona jednego lub kilku elementów przyrodniczych powinna być realizowana z uwzględnieniem ochrony pozostałych elementów. 

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 6 kwietnia 2020 r., II SA/Gd 131/20

Źródło: CBOSA