Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie, rozpoznając skargę na decyzję SKO, uchylającą zaskarżoną decyzję Burmistrza z listopada 2020 r. w przedmiocie odmowy umorzenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi i przekazująca sprawę organowi I instancji w celu ponownego rozpatrzenia, poczynił ciekawe wskazania dotyczące tego typu postępowania. Jakie wątki poruszył zatem WSA?
Na wstępie Sąd wskazał, że zaskarżona decyzja SKO została wydana na podstawie art. 233 § 3 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym samorządowe kolegium odwoławcze uprawnione jest do wydania decyzji uchylającej i rozstrzygającej sprawę co do istoty jedynie w przypadku, gdy przepisy prawa nie pozostawiają sposobu jej rozstrzygnięcia uznaniu organu podatkowego pierwszej instancji. W pozostałych przypadkach samorządowe kolegium odwoławcze uwzględniając odwołanie, ogranicza się do uchylenia zaskarżonej decyzji. Z kolei w myśl art. 233 § 2 Ordynacji, organ odwoławczy może uchylić w całości decyzję organu pierwszej instancji i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia przez ten organ, jeżeli rozstrzygnięcie sprawy wymaga uprzedniego przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości lub w znacznej części. Przekazując sprawę, organ odwoławczy wskazuje okoliczności faktyczne, które należy zbadać przy ponownym rozpatrzeniu sprawy.
W ocenie Sądu, za czym zdaniem WSA przemawia analiza powyższych przepisów i ich wzajemnych relacji, przepis § 3 jest przepisem, który w istotny sposób ogranicza możliwości wyboru rodzaju rozstrzygnięcia przez samorządowe kolegium odwoławcze w sytuacji, gdy zachodzą przesłanki do uchylenia zaskarżonej decyzji organu I instancji, a zarazem gdy zaskarżona do SKO decyzja organu I instancji jest tzw. decyzją uznaniową (np. taką jak w badanej sprawie, decyzją w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości z tytułu opłat komunalnych). Według WSA skutkiem zastosowania art. 233 § 3 Ordynacji w przypadku zaistnienia podstaw do uchylenia zaskarżonej decyzji jest niemożliwość skorzystania przez SKO z uregulowań art. 233 § 1 pkt 2 lit. a Ordynacji, tj. uchylenia decyzji organu I instancji w całości lub w części – i w tym zakresie orzeczenia co do istoty sprawy.
Zdaniem Sądu w omawianej sprawie istniały podstawy do uchylenia decyzji Burmistrza i przekazania sprawy organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia. Z akt sprawy wynikało bowiem, że w istocie organ I instancji nie przeprowadził jakiegokolwiek postępowania dowodowego w zakresie sytuacji majątkowej i możliwości finansowych Skarżącego oraz jego sytuacji osobistej i rodzinnej. Zabrakło również analizy tej sytuacji pod kątem zaistnienia przesłanek wnioskowanej ulgi, określonych w art. 67a Ordynacji podatkowej, tj. rozważenia ważnego interesu podatnika oraz interesu publicznego. Zgodnie bowiem z przywołanym art. 67a organ podatkowy, na wniosek podatnika, z zastrzeżeniem art. 67b, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym, może m.in. umorzyć w całości lub w części zaległości podatkowe, odsetki za zwłokę lub opłatę prolongacyjną.
Według Sądu – podzielającego zdanie SKO – Burmistrz nie przeprowadził postępowania zmierzającego do ustalenia stanu faktycznego w zakresie sytuacji materialnej Skarżącego, co stanowiło działanie wbrew zasadom określonym w art. 122 i art. 187 Ordynacji, nakazującym podjęcie niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz zebrania w sposób wyczerpujący i takiego też rozpatrzenia materiału dowodowego. Burmistrz orzekał na podstawie oświadczeń i szczątkowych dokumentów nadesłanych przez Skarżącego, odstępując od wzywania strony do przedłożenia dokumentów potwierdzających sytuację materialną, osobistą i rodzinną – zauważył WSA.
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 23 czerwca 2021 r., I SA/Sz 224/21
Źródło: CBOSA