Wynikająca z art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych przesłanka w postaci daty powstania niepełnosprawności matki skarżącej nie może być podstawą do odmowy wnioskowanego świadczenia. Z art. 17 ust. 1 ustawy wynika, iż na równi z rezygnacją z zatrudnienia należy traktować niepodejmowanie zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej.

Ocena spełnienia przesłanek z art. 17 ust. 1 ustawy powinna być dokonywana adekwatnie do czasu, w którym wnioskodawca wystąpił o przyznanie świadczenia. Przede wszystkim jednak podkreślenia wymaga, że z art. 17 ust. 1 ustawy wynika, iż na równi z rezygnacją z zatrudnienia należy traktować niepodejmowanie zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej. Wskazać należy, że w orzecznictwie sądowo-administracyjnym wyrażany jest pogląd, iż rezygnację z czegokolwiek należy rozumieć nie tylko jako zaprzestanie konkretnego działania, ale także jako jego niepodejmowanie z uwagi na wystąpienie przeszkody uniemożliwiającej to działanie.

Wykładnia omawianego pojęcia musi się więc odbywać przez pryzmat celu jakiemu służą świadczenia opiekuńcze, którym jest zrekompensowanie osobom wymagającym opieki i osobom opiekę tę sprawującym, utraconego zarobku i wydatków związanych z koniecznością zapewnienia tej opieki. Z punktu widzenia celu, nie jest istotne czy nastąpiła rezygnacja z zatrudnienia, czy rezygnacja z podjęcia zatrudnienia. Istotne jest natomiast to, czy zarówno w jednym, jak i w drugim przypadku istnieje bezpośredni związek ze sprawowaniem opieki nad niepełnosprawną osobą.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 4 listopada 2021 r., sygn. III SA/Gd 670/21

Źródło: CBOSA