Aby świadczenie z katalogu pomocy materialnej dla studentów przysługiwało, wnioskodawca musi mieć status studenta, złożyć stosowny wniosek oraz spełnić dodatkowe warunki przewidziane dla danej kategorii pomocy finansowej.

Zatem 6-letni okres, o którym mowa w art. 93 ust. 2 pkt 1 ustawy prawo o szkolnictwie wyższym i nauce, należy odnosić do okresu, w którym student spełnia przesłanki otrzymywania pomocy finansowej określonej w ustawie i jednocześnie jest beneficjentem takiej pomocy. Mając na uwadze powyższe rozważania nie sposób zrównać znaczenia pojęcia "przysługiwania świadczenia", o którym mowa w Prawie o szkolnictwie wyższym i nauce z pojęciem "przysługiwania możliwości ubiegania się o świadczenie" w związku z posiadaniem statusu studenta.

W ustawie Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce nie zawarto przepisu ograniczającego lub wyłączającego prawo do świadczeń ze względu na posiadanie statusu studenta przez okres dłuższy niż sześć lat. Sytuacje, w których studentowi nie przysługuje prawo do zapomogi lub kiedy wygasa decyzja o przyznaniu świadczenia zostały wyczerpująco unormowane w przepisach art. 93 ust. 2 pkt 2 oraz art. 94 ust. 2 Prawa o szkolnictwie wyższym i nauce, przy czym żadna z tych regulacji nie wiąże prawa do stypendium z nadmiernie długim okresem studiowania.

Nie można, jak błędnie przyjęły w niniejszej sprawie organy uniwersytetu, wiązać początku tego okresu 6-letniego z momentem rozpoczęcia studiów przez studenta ubiegającego się o przyznanie pomocy. Skoro bowiem z samym statusem studenta ustawa nie wiąże przysługiwania zapomogi, to nie sposób uznać, że to z momentem rozpoczęcia studiów zaczyna biec okres 6 lat ograniczający czas przysługiwania zapomogi stosownie do art. 93 ust. 2 pkt 1 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 lipca 2021 r., sygn. III OSK 3913/21

Źródło: CBOSA