W tytułowym kontekście wypowiedział się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, który stwierdził bezskuteczność czynności Dyrektora Miejskiego Zarządu Dróg w przedmiocie odmowy wyrażenia zgody na korzystanie z przystanków autobusowych. Z jakich przyczyn?
Jak zauważył na wstępie WSA, determinantą prawną zaskarżonej czynności były przede wszystkim przepisy ustawy o publicznym transporcie zbiorowym oraz wydany na ich podstawie akt prawa miejscowego – uchwała właściwego organu jednostki samorządu terytorialnego. Zgodnie z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy organizowanie publicznego transportu zbiorowego polega w szczególności na określaniu przystanków komunikacyjnych i dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, udostępnionych dla operatorów i przewoźników oraz warunków i zasad korzystania z tych obiektów. W świetle zaś z art. 15 ust. 2 ustawy określenie przystanków komunikacyjnych i dworców oraz warunków i zasad korzystania, o których mowa w ust. 1 pkt 6, następuje w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego. Na podstawie tego przepisu Rada Miasta wydała uchwałę w sprawie ustalenia przystanków komunikacyjnych dla przewoźników oraz zasad korzystania i stawek opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych.
Idąc dalej WSA wskazał, że zakresem przedmiotowym powyższych regulacji objęte były wyłącznie przystanki komunikacyjne, które stanowią własność lub którymi zarządza Miasto. Przewidzianą w uchwale przesłanką, od której zależy możliwość udzielenia zgody na korzystanie z tych przystanków, była ich przepustowość (§ 2 uchwały). W konsekwencji zdaniem Wojewódzkiego Sądu elementy te wyznaczały granice sprawy załatwianej odnośną czynnością organu (uzgodnieniem, o którym mowa w § 4 uchwały) i zarazem wyznaczały granice rozpoznania w postępowaniu poprzedzającym jej podjęcie. Jak zauważył Sąd, w celu weryfikacji kryterium przepustowości organ oczywiście musi otrzymać informacje co do liczby kursów autobusowych, godziny odjazdów z danego przystanku, częstotliwości kursowania w tygodniu – ale tylko w odniesieniu do przystanków objętych wnioskiem o uzgodnienie w tym trybie. Informacje te mogą przybrać postać projektu rozkładu jazdy, ale liczy się wtedy tylko ta jego część, która jest zrelatywizowana do wspomnianych przystanków – stwierdził Wojewódzki Sąd. Jego zdaniem ani z przepisów ustawy, ani z przepisów uchwały nie wynikał wymóg przedłożenia w ramach przedmiotowego postępowania projektu rozkładu jazdy co do całej linii autobusowej – taki wymóg byłby zdaniem WSA sprzeczny z istotą i zakresem uzgodnienia, o którym mowa w § 4 uchwały. Zdaniem Sądu w konsekwencji nie było też podstaw, by w rozważanym postępowaniu uzgodnieniowym weryfikować projekt rozkładu jazdy co do całej linii autobusowej; nie było też podstaw, by uzależnić uzgodnienie, o którym mowa w § 4 uchwały, od innych przesłanek niż przepustowość przystanków.
Sąd podkreślił zdecydowanie, że ewentualne uzyskanie przez wnioskodawcę zgody na korzystanie z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego nie powoduje żadnych innych skutków, a w szczególności nie oznacza, że organ wypowiedział się i zaakceptował przebieg całej linii autobusowej; nie oznacza też, że organ pozytywnie dla wnioskodawcy załatwił także inną sprawę – w omawianej sprawie była to sprawa wniosku o lokalizację nowego przystanku autobusowego.
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 15 października 2021 r., III SA/Kr 466/21
Źródło: CBOSA
