Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi analizował zaistnienie stanu wyższej konieczności ze względu na uznanie art. 102 ust. 1 pkt 4 i ust. 1c ustawy o kierujących pojazdami (wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 października 2015 r. sygn. akt K 24/15) za niezgodny z art. 2 i art. 45 ust. 1 Konstytucji – w zakresie, w jakim nie przewiduje sytuacji usprawiedliwiających, właśnie ze względu na stan wyższej konieczności, kierowanie pojazdem z przekroczeniem dopuszczalnej prędkości o więcej niż 50 km/h w obszarze zabudowanym. Jakie były argumenty Skarżącego i jak ocenił je Sąd?

Skarżący powołał się w toku postępowania na stan wyższej konieczności wskazując, że musiał szybko udać się do żony, z którą od wielu lat stara się o dziecko i maleją szanse na zajście w ciążę. WSA podzielił stanowisko organów, że przekroczenie dopuszczalnej prędkości przez stronę nie było usprawiedliwione stanem wyższej konieczności. Zdaniem Sądu zachowanie Skarżącego nie stanowiło stanu, w którym swoim zachowaniem mógł w usprawiedliwiony sposób narażać niewspółmierne z tym dobra – życie i zdrowie pozostałych użytkowników drogi, po której poruszał się. Żona nie znajdowała się w stanie bezpośredniego zagrożenia życia i zdrowia, a Skarżący nie był jedyną osobą, która mogła udzielić jej pomocy. W ocenie Sądu niebezpieczeństwa grożącego dobru chronionemu prawem można było uniknąć inaczej. Poświęcenie dobra, jakim było bezpieczeństwo drogowe (a w konsekwencji zdrowie i życie użytkowników drogi) dla ratowania stanu zdrowia żony nie było według WSA jedyną możliwą formą przeciwdziałania niebezpieczeństwu (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 6 kwietnia 2018 r. sygn. akt VII SA/Wa 1512/17).

Z okoliczności omawianej sprawy nie wynikało także, by poświęcone dobro w postaci bezpieczeństwa na drodze przedstawiało wartość niższą od dobra ratowanego. Naruszenie zasad bezpieczeństwa drogowego może skutkować poważnymi konsekwencjami dla życia i zdrowia użytkowników drogi – natomiast stan zdrowia żony nie był na tyle poważny, by wymagał interwencji lekarskiej – podkreślił Sąd.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 20 kwietnia 2021 r., III SA/Łd 72/21

Źródło: CBOSA