Utrata prawa jazdy w konsekwencji negatywnego wyniku badania psychologicznego może być dolegliwością dla kierowcy, lecz względy bezpieczeństwa uczestników ruchu drogowego stanowią dobro nadrzędne względem niedogodności jego życia codziennego.

wyrok WSA w Białymstoku z 8 grudnia 2020 r., sygn. II SA/Bk 383/20, nieprawomocny

Przywołany powyżej wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym:

Kierowca z własnej winy spowodował wypadek drogowy. Oceniając całokształt sytuacji właściwy Komendant Policji skierował kierowcę na badania psychologiczne. Ich wynik był negatywny i stał się przyczyną orzeczenia psychologicznego (utrzymanego w II instancji) stwierdzającego przeciwwskazania psychologiczne do kierowania pojazdami wszystkich kategorii. Na podstawie orzeczenia właściwy miejscowo starosta cofnął skarżącemu uprawnienie do kierowania pojazdami kat. B i C. Kierowca nie zgodził się z takim rozstrzygnięciem, ale organ II instancji utrzymał decyzję starosty. Na ostateczną decyzję złożył skargę do WSA wskazując na okoliczności łagodzące (jego zdaniem) takie jak ugodowe załatwienie sprawy wypadku drogowego (którego był sprawcą), potrzeba posiadania prawa jazdy ze względu na konieczność wykonywania codziennych obowiązków (opieka nad chorą żoną, robienie zakupów), czy wreszcie długoletnie kierowanie pojazdami.

Sąd administracyjny słusznie nie uwzględnił tych okoliczności. Przypomniał zgodnie z art. 103 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 5 listopada 2011 r. o kierujących pojazdami, starosta wydaje decyzję administracyjną o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami w przypadku stwierdzenia, na podstawie orzeczenia psychologicznego, istnienia przeciwwskazań psychologicznych do kierowania pojazdami. Decyzja wydana na podstawie w/w przepisu nie ma charakteru uznaniowego. Organ wydający decyzję ma obowiązek postąpić zgodnie z jego dyspozycją i nie może weryfikować orzeczenia psychologicznego, którego treścią jest związany.

Przypomniał również, że orzecznictwo sądowo administracyjne również jest w tym zakresie jednolite (vide: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 06 czerwca 2017 r. – I OSK 2709/16, wyroki Wojewódzkich Sądów Administracyjnych w sprawach o sygnaturach: II SA/Po 739/19, II SA/Sz 1302/18, II SA/Gl 1005/17, II SA/Bd 430/15, II SA/Sz 663/20). W konsekwencji uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.