Art. 40d ust. 3 ustawy o drogach publicznych stanowi, że obowiązek uiszczenia opłat i kar, o których mowa w tej ustawie, przedawnia się z upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym te opłaty lub kary powinny zostać uiszczone. Przepis ten normuje zatem kwestie uregulowane w art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej który stanowi, że zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Treść art. 40d ust. 3 i art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej w zakresie określenia terminu przedawnienia jest zatem tożsama, różnica odnosi się natomiast do przedmiotu zobowiązania.

Art. 40d ust. 3 ustawy o drogach publicznych stanowi odpowiednik art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, a norma wyrażona w art. 40d ust. 3 ustawy nie odnosi się w żaden sposób do pozostałych kwestii, związanych z przedawnieniem - jak zawieszenie lub przerwanie biegu terminu przedawnienia, nie mówiąc już o pozostałych zagadnieniach, uregulowanych przez przepisy działu III Ordynacji podatkowej; nie można więc tych zagadnień regulować w sposób szczególny do regulacji zawartej w Ordynacji podatkowej. O ile zatem art. 40d ust. 3 ustawy o drogach publicznych niewątpliwie stanowi przepis szczególny w stosunku do art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej i niewątpliwie ma pierwszeństwo stosowania w obszarze poddanym jego regulacji, o tyle zasadnicze wątpliwości budzi możliwość rozciągnięcia tego pierwszeństwa na pozostałe obszary, nieuregulowane w ustawie o drogach publicznych a uregulowane w dziale III Ordynacji podatkowej.

Wyrok NSA z dnia 30 lipca 2020 r., sygn. akt: I GSK 706/20