Tytułowa teza wynika z wyroku WSA w Poznaniu, który negatywnie ocenił twierdzenia organów uzgadniających (Dyrektor Zarządu Zlewni, Dyrektor RZGW) projekt decyzji WZ, iż w związku z obowiązującą w obrocie prawnym decyzją w sprawie zagospodarowania terenu z 2001 r., która przesądzała o przeznaczeniu i przyszłym zagospodarowaniu między innymi działki będącej własnością Skarżącej na cele związane z budową zbiornika wodnego nie można było pozytywnie zaopiniować jej projektu inwestycyjnego, który miał znaleźć swoje odzwierciedlenie w decyzji o warunkach zabudowy. Co spowodowało takie stanowisko WSA?

Sąd uznał, że kwestia obowiązywania decyzji z 2001 r. była nieistotna dla przedmiotowej sprawy, o ile nie uzyskano po dacie jej wydania ostatecznego pozwolenia na budowę (a to nie nastąpiło). Według WSA znamienne jest to, że zarówno pod rządami nieobowiązującej już dzisiaj ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, jak i obecnej ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym zamysłem ustawodawcy było to, że wydanie decyzji o warunkach zabudowy nie rodziło żadnego tytułu prawnego do nieruchomości, co do której przewidziano realizację zamierzonej inwestycji (odpowiednio: art. 46 ust. 2 u.z.p. oraz art. 63 ust. 2 u.p.z.p.). Ponadto Sąd zauważył, że decyzja o warunkach zabudowy mogła być wydawana w zasadzie nieograniczonej liczbie wnioskodawców (art. 46 ust. 1 u.z.p. oraz art. 63 ust. 1 u.p.z.p.).

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 29 października 2021 r., II SA/Po 78/21

Źródło: CBOSA