Ten serwis używa cookies i podobnych technologii, brak zmiany ustawienia przeglądarki oznacza zgodę na to.

Brak zmiany ustawienia przeglądarki oznacza zgodę na to. Więcej »

Zrozumiałem

Definicja reklamy i szyldu musi być zgodna z ustawą planistyczną

Definicja reklamy i szyldu musi być zgodna z ustawą planistyczną fotolia.pl

Tytułowa teza wynika z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, który przychylił się do skargi Wojewody na uchwałę Rady Miejskiej w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Jaką argumentację przedstawił WSA? 

W uchwale Rady Miejskiej przewidziano, że ilekroć jest mowa o reklamie „należy przez to rozumieć nośnik informacji wizualnej w jakiejkolwiek materialnej formie wraz z elementami konstrukcyjnymi i zamocowaniami, niebędący szyldem, tablicą informacyjną albo znakiem w rozumieniu przepisów o znakach i sygnałach drogowych”. Równocześnie według uchwały przez „szyld” należało rozumieć „oznaczenie jednostki organizacyjnej lub przedsiębiorcy, ich siedzib lub miejsc wykonywania działalności”.

Jak zauważył Sąd, powyższe definicje miały jednak odmienne brzmienie od zamieszczonych w art. 2 pkt 16a i 16d ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Ustawa definiuje bowiem reklamę jako „upowszechnianie w jakiejkolwiek wizualnej formie informacji promującej osoby, przedsiębiorstwa, towary, usługi, przedsięwzięcia lub ruchy społeczne” (art. 2 pkt 16a u.p.z.p.), a szyld jako „tablicę reklamową lub urządzenie reklamowe informującą o działalności prowadzonej na nieruchomości, na której ta tablica reklamowa lub urządzenie reklamowe się znajdują” (art. 2 pkt 16d u.p.z.p.).

Zdaniem WSA ze względu na to, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest aktem prawa miejscowego, to w pojęciu „zasad sporządzania planu miejscowego” mieszczą się także – obok szczegółowych zasad sporządzania tego rodzaju aktów planistycznych, określonych przede wszystkim w u.p.z.p. – także ogólne wymogi, jakie powinien spełniać każdy prawidłowo sporządzony akt prawa miejscowego. Idąc dalej WSA stwierdził, że należy przyjąć, iż naruszenie przez organ planistyczny „rudymentarnych kanonów techniki prawodawczej” (określenie z orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego dotyczącego zasady prawidłowej legislacji) będzie równoznaczne z istotnym naruszeniem zasad sporządzania planu miejscowego.

Jednym ze wspomnianych „rudymentarnych kanonów” tworzenia prawa jest według Sądu niewątpliwie reguła wynikająca z § 115 (podobnie: § 134 pkt 1) w związku z § 143 Zasad Techniki Prawodawczej, w myśl której w akcie prawa miejscowego zamieszcza się tylko przepisy regulujące sprawy przekazane do unormowania w przepisie upoważniającym (upoważnieniu ustawowym). W ocenie Sądu zakwestionowane przez Wojewodę w omawianej sprawie regulacje niewątpliwie istotnie naruszają owe „rudymentarne kanony techniki prawodawczej".

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 17 czerwca 2021 r., IV SA/Po 69/21

Źródło: CBOSA

Czw., 8 Lp. 2021 0 Komentarzy Dodane przez: Bartłomiej Zydel