Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznał ostatnio sprawę, w której organy oraz sąd I instancji stały na stanowisku, według którego już z samego wniosku o stwierdzenie nieważności w sposób oczywisty wynikał brak legitymacji do żądania wszczęcia postępowania nieważnościowego. NSA uznał jednak inaczej – dlaczego?

Między innymi dlatego, że – jak przypomniał Sąd – rozgraniczenie nieruchomości przeprowadza się wówczas, gdy granice gruntów stały się sporne, a stanu prawnego nie można stwierdzić (art. 153 Kodeksu cywilnego). Celem rozgraniczenia nieruchomości jest więc według NSA ustalenie przebiegu granic przez określenie położenia zarówno linii, jak i punktów granicznych oraz utrwalenie tych punktów znakami granicznymi na gruncie (art. 29 ust. 1 ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne). Taka regulacja oznacza zdaniem Naczelnego Sądu, że istotą sporu o rozgraniczenie jest ustalenie, jaki jest zakres prawa własności właścicieli sąsiadujących nieruchomości; inaczej mówiąc – do jakiej granicy na gruncie sięga ich prawo własności (zob. S. Rudnicki, Sąsiedztwo nieruchomości, Zakamycze 1999, s. 80).

W omawianej sprawie Skarżąca wskazała, że jej działki graniczą z działkami będącymi przedmiotem rozgraniczenia, a ustalenie granicy pomiędzy tymi działkami w niektórych punktach będzie wyznaczało również granicę z jej działką. W związku z tym Sąd uznał jak wskazano na wstępie – i nie podzielił stanowiska organów i WSA.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 maja 2021 r., I OSK 999/15

Źródło: CBOSA