Przyjęcie maksymalnej wysokości zabudowy w odniesieniu do budynków mieszkalnych, budynków gospodarczych i garaży, wyrażonej w metrach jest dopuszczalne przez przepisy dotyczące zagospodarowania przestrzennego, a nawet pożądane, gdyż taki sposób określenia tego parametru jest niewątpliwie dużo bardziej precyzyjny niż przez określenie liczby kondygnacji, które pozostawia zbyt dużą dozę dowolności. Otwarty charakter pojęcia "kondygnacja", które określa jedynie minimalną wysokość pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi, a tym samym nie wskazuje górnej jej wysokości, prowadzi do nieokreślenia maksymalnej wysokości zabudowy dla budynków. Tak wynika z wyroku WSA w Gorzowie Wielkopolskim z 28 kwietnia 2021 r. sygn. II SA/Go 105/21.
Sąd wskazał, że w orzecznictwie wręcz wskazuje się, iż dla właściwego oznaczenia w planie miejscowym maksymalnej wysokości zabudowy niezbędne jest metryczne określenie tego parametru, natomiast dla budynków może być podana również ilość kondygnacji (por. wyroki NSA: z 13 września 2017 r., II OSK 81/16; z 21 listopada 2018 r., II OSK 2901/16, z 10 stycznia 2018 r., II OSK 2988/17; z 10 stycznia 2018 r., II OSK 3050/17; 3 października 2018 r., II OSK 1562/18). Nie sposób również uznać, iż konieczne było zdefiniowanie punktu początkowego pomiaru tego wskaźnika. W orzecznictwie bowiem wskazuje się na dopuszczalność interpretacji przepisów planu miejscowego z uwzględnieniem regulacji zawartej w § 6 r.w.t. określającego sposób mierzenia budynku (por. wyroki NSA: z 28 maja 2010 r., II OSK 531/10, z 27 marca 2019 r., II OSK 1187/17). Tym bardziej, iż w kontrolowanej sprawie powyższy wskaźnik określono jedynie w odniesieniu do budynków, a nie można w planie zagospodarowania przestrzennego stanowić przepisów, które skutkowałyby innym sposobem mierzenia wysokości budynku, niż to przewidują przepisy powszechnie obowiązujące rozporządzeń wykonawczych, wydanych na podstawie stosownej delegacji ustawowej wynikającej z ustawy z 7 lipca 1994 Prawo budowlane – (por. wyrok NSA z 23 kwietnia 2020 r. II OSK 1074/19).
Orzeczenie jest nieprawomocne.
Źródło: NSA
