Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach, na kanwie jednej z rozpoznawanych ostatnio spraw, omówił szeroko sposób weryfikacji spełnienia przesłanki z art. 7 ust. 2a pkt 1 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, czyli jednej z czterech przesłanek, których łączne spełnienie umożliwia przeznaczenie na cele nierolnicze i nieleśne gruntów rolnych stanowiących użytki rolne klas I-III bez zgody ministra właściwego do spraw rolnictwa i rozwoju wsi. Jakie wskazania poczynił Sąd?
WSA w pierwszej kolejności podkreślił, że proces weryfikacji przesłanki z art. 7 ust. 2a pkt 1 u.o.g.r.l. jest dwuetapowy i polega w pierwszej kolejności na ustaleniu, czy działka podlegająca zainwestowaniu położona jest w zwartej zabudowie rozumianej zgodnie z treścią art. 4 pkt 29 u.o.g.r.l., a w drugiej na sprawdzeniu, czy co najmniej połowa powierzchni każdej zwartej części gruntu zawiera się w obszarze zwartej zabudowy rozumianej zgodnie z definicją z art. 4 pkt 30 u.o.g.r.l. Sąd przypomniał o tym, że w myśl art. 4 pkt 29 u.o.g.r.l. przez „zwartą zabudowę” należy rozumieć zgrupowanie nie mniej niż 5 budynków za wyjątkiem budynków o funkcji wyłącznie gospodarczej, pomiędzy którymi największa odległość sąsiadujących ze sobą budynków nie przekracza 100 m. Według WSA dopiero prawidłowe ustalenie okoliczności pozwalających na zweryfikowanie lokalizacji działki zainwestowanej w zwartej zabudowie stanowi punkt wyjścia do dalszych ustaleń zmierzających do stwierdzenia, czy co najmniej połowa powierzchni każdej zwartej części gruntu zawiera się w obszarze zwartej zabudowy rozumianej jako obszar wyznaczony przez obwiednię prowadzoną w odległości 50 m od zewnętrznych krawędzi skrajnych budynków tworzących zwartą zabudowę lub po zewnętrznych granicach działek, na których położone są te budynki, jeśli ich odległość od tych granic jest mniejsza niż 50 m (art. 4 pkt 30 u.o.g.r.l.). Wojewódzki Sąd podkreślił przy tym, że redakcja wskazanego przepisu umożliwia zastosowanie przewidzianych tam sposobów wyznaczania obwiedni zarówno łącznie, jak i oddzielnie, w zależności od usytuowania istniejących budynków względem granic działki.
W omawianej sprawie w uzasadnieniach kontrolowanych postanowień trudno było zdaniem Sądu odczytać, czy w ogóle w sąsiedztwie terenu działki przeznaczonej pod przedmiotową inwestycję znajduje się zwarta zabudowa, definiowana jak w art. 4 pkt 29 u.o.g.r.l., które konkretnie budynki i gdzie zlokalizowane ją tworzą i dlaczego właśnie wybrane budynki powinny zostać zaliczone do zwartej zabudowy. Brakowało ze strony organów jakichkolwiek wyjaśnień w tych – zasadniczych dla wyniku sprawy – kwestiach, co zdaniem Sądu skutkowało niemożnością oceny, czy teren inwestycji znajduje się w obszarze zwartej zabudowy.
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 4 marca 2021 r., II SA/Ke 41/21
Źródło: CBOSA
